Bevalling







Toen kwam 20 februari, de maandag in de voorjaarsvakantie. Voor de evaluatie van de medicatie voor de misselijkheid ging ik alleen even heen, zonder Pascal of de kinderen. Toch wilde dr. Wust nog even kijken met de echo. Zij bemerkte meteen weinig vruchtwater, had ik wat verloren? Het was niet onoverkomelijk, het weinige vruchtwater, wel moest dit gecontroleerd worden. Ik kreeg te horen, dit wordt strenge controle, drie keer per week naar het ziekenhuis, of ik nu ook meteen heen wilde gaan voor een hartfilmpje? Ik had nog allerlei plannen die dag, het zou een relatief drukke dag worden: werkoverleg, sollicitatie gesprekken. Toen ik aan het ctg lag, dacht ik ook maar aan 1 ding, hup naar huis, weer klaar. Tot de gynaecoloog kwam na ongeveer 2 uur, het was niet goed, de kleine dipte met zijn hartslag en we moesten er ernstig rekening mee houden dat het vandaag gehaald zou worden.

Pascal in allerijl gebeld, oppas voor de kids en dan je hoofd helemaal anders moeten zetten. De kinderarts, dr. Molenhoek, kwam nog langs en zei dat dit best goed zou komen, de baby was al 34 weken, misschien wat moeite met ademhalen, maar niks wat ze in Hardenberg niet aan konden. 

En daar gingen we dan, trillerig en vol spanning over hoe dit nu zou gaan, naar de operatiekamer. Omdat ik al twee keizersnedes heb gehad, wist ik al wat er ging gebeuren. Vanwege het feit dat het al de derde keer is, zou het wat langer duren voordat ze de baby konden halen. Dr. Kaplan tilde hem omhoog en zei: het is een jongen! Stiekem had ik dit al gedacht, maar omdat ik er al vaker naast had gezeten, durfde ik er niks meer over te zeggen! Het was niet zeker of hij zou gaan huilen, maar toen Loran geboren werd, hoorden we een klein kreetje, wat een opluchting! Snel ging hij met de kinderarts en Pascal mee. Na ongeveer 7 minuten beademen, ging hij zelf mee ademen, niet heel snel, maar het had ook niet te lang geduurd. 

Nadat hij zelf mee ademde, mocht hij in de couveuse mee naar de kinderafdeling. Onderweg naar de couveuse liet de verpleegkundige Loran heel even aan mij zien. Toen ze bij mij was, deed hij zijn mooie ogen open. Heel even zag ik zijn oogjes open, hij keek mij heel indringend aan met zijn blauwe ogen, waarna hij zijn oogjes weer sloot. De foto is net 2 seconden later gemaakt en toen had hij zijn oogjes weer dicht.  Helaas voor altijd....