Zwangerschap





Juni 2016. Het onderwerp: wel of niet een derde kind, ging al regelmatig over de tafel. Bij ons ging het niet altijd vanzelf, 3 miskramen, 2 kinderen met hartaandoeningen. Maar het gevoel met name bij mij Jojanneke voor nog een kind was groot. Pascal vond zich eigenlijk te oud, 'als dit kind straks 10 is, ben ik 50!

Op een zaterdagochtend zaten we eventjes in alle rust de zaterdagkrant te lezen, waar een interview met Plien of Bianca, dat cabaret duo in stond. 1 van de twee, weet niet meer wie, schreef over haar wens voor een derde, terwijl haar man al 50 was op dat moment. Ik las dit voor en tot mijn grote verbazing zei Pascal deze woorden: 'laten we er dan maar voor gaan'. Volgens mij was het echt niet meer en niet minder, zo'n grote prater is hij niet altijd. Oh ja, hij zei nog wel: we proberen het een jaar... Groot was dan ook onze verbazing toen we ongeveer 5 weken later samen, op zaterdagochtend in de badkamer stonden met een positieve test in de handen. Wow, dat was snel, daar hadden we niet op gerekend! 

Ook kwam de boodschap binnen, er moest toch wel van alles gedaan worden: Cyrill moet naar zolder, onze slaapkamer heeft hoognodig een opfrisbeurtje nodig en de auto, wat doen we hiermee? Kunnen er drie stoeltjes op de achterbank? Maar naast deze praktische dingen overheerste de blijdschap, het plaatje leek meteen zo mooi, drie kids, straks, in het voorjaar.

Het begin was moeizaam, drie keer heb ik gevloeid en omdat dit niet nieuw voor ons was, was meteen de angst voor een miskraam heel groot. Maar telkens hadden we weer een mooi kloppend hartje. De uitgerekende datum zou 1 april zijn, grapje zeker...

Misselijk was ik de eerste weken niet zo, maar vanaf september wel flink. Elke keer dacht ik: nog een paar weekjes, met een week of 16 zal het echt wel minder zijn. Maar dit was niet zo, het bleef. Dagen in bed wisselden zich af met relatief goede dagen, waarop ik wel wat kon. Met 14 weken zwangerschap voelde ik het eerste schopje, fantastisch! Vanwege de hartproblemen van de kinderen en die van Pascal kregen we zogenaamde GUO's, uitgebreide echo's. Twee keer was nodig, omdat onze kleine dwarsligger zich niet goed wilde laten zien. Twee keer was alles goed. Hierdoor sprak ik niet mijn angst uit over mijn gevoel: zou het wel goed komen met dit kindje? Overlijdt hij of zij niet in mijn buik? Want deze gedachte drong zich deze zwangerschap heel sterk telkens bij mij op... Maar ik had geen enkele reden, dus ik stopte het gauw weer weg.

Omdat het zo'n moeizame zwangerschap was, ging ik al eerder naar de gynaecoloog om te praten over de geplande keizersnede. Zelf wilde ik wel iets eerder bevallen, ze wist me te overtuigen toch te wachten tot 39 weken, was beter voor het kindje. Wel schreef ze me omeprazol voor, voor de misselijkheid. Ze stelde voor dit 4 weken later te evalueren, op 20 februari. Eigenlijk vond ik het onzinnig, wilde liever alleen bij de verloskundige blijven, maar ze heeft me omgepraat.

Onderwijl waren we thuis erg druk met intern verhuizen, klussen etc. ik nam veel rust om de misselijkheid en moeheid enigszins de baas te kunnen. Fijn, omdat ik hierdoor veel bij ons kindje was met mijn aandacht en gedachten. Pascal zorgde heel goed voor mij, maar maakte zich ook erg ongerust, hoe dit allemaal nog moest.