Na de bevalling

Met Pascal ging Loran naar de kinderafdeling en bleef de hulp bij de ademhaling. Hier krijg hij ook antibiotica voor een mogelijke infectie. Na een paar uur werd echter duidelijk dat hij het met ondersteuning van de ademhaling alleen niet ging redden, hij moest helemaal beademd worden. Hiervoor moesten we naar de kinder IC in Zwolle, een neonatoloog vanuit Zwolle, dr. Ran, zou hem ophalen met de ambulance. Hiervoor werd hij klaar gemaakt en rond 21.30 is hij vertrokken naar Zwolle. Pascal en opa Bennie met de auto er achter aan, ik met oma Jannie kwamen met een volgende ambulance.

Aangekomen in Zwolle kregen wij een kamer op de Obstetrie High Care, vlak bij de kinder ic. Meteen mochten we komen kijken, wat een boel slangetjes en dingetjes aan onze kleine ventje. Rond 00.30 vertrokken we naar onze kamer, helemaal kapot van alle dingen die ons overkomen waren. Maar de rampspoed was nog niet ten einde. Dr Ran, de neonatoloog die hem opgehaald had, kwam om 01.00 langs met slecht bericht. Loran had een groot proces in zijn hersenen, aan de linkerkant. Wat het was wist ze niet, een bloeding, een tumor? Het ging om leven en dood en dr. Ran zei: 'Loran zal het zelf aan gaan geven, of hij het redt, ja of nee' Morgen zou een mri uitsluitsel geven. Na een onrustige nacht stonden we om 7.15 weer bij hem, de situatie was zorgelijk. Zijn bloeddruk bleef niet op peil, maar toen wij bij hem kwamen, steeg het nog weer wat. Er werd duidelijk gezegd dat we rekening moesten houden met het ergste... we hebben toen besloten stichting Still te bellen, om te zorgen dat we samen met Kyron en Cyrill mooie foto's zouden krijgen, ongeacht hoe de afloop ook zou zijn. Loran bleef ondertussen stabiel, maar zeer zorgelijk. In de late namiddag kwam er een andere neonatoloog, dr. van Straaten, de mri was gelukt en de uitslag was dat hij een grote hersenbloeding had aan de linkerkant van zijn hoofd. Deze was heel uitgebreid, hij zou hierdoor verlamd zijn rechts en waarschijnlijk ook mentaal problemen. Maar, hij zou geen kasplantje zijn! Wij noemden hem een 'Lucille Werner' maar dan aan de rechterkant en ach, misschien ook mentaal niet helemaal goed, geen enkel probleem, dat kunnen wij aan! Dat was voor ons voldoende om de behandeling door te laten gaan en een sprankje hoop te krijgen voor een toekomst met zijn vijven! We fantaseerden al over aangepaste huizen, ik zou eindelijk de bus krijgen die ik zo graag wilde hebben om ook een rolstoel in te vervoeren.

In de nacht kwam er weer onheil: de bloeddruk bleef problemen geven, de doktoren hadden nu echt alles uit de kast gehaald om het stabiel te houden, er waren geen andere opties meer. We moesten er weer rekening mee houden dat hij de nacht niet door kwam. Maar, weer liet onze grote vechter zich van zijn beste kant zien en hij ging door! In de ochtend nog weer mooie momenten met zijn vijven gehad, maar we merkten wel dat Loran rustiger werd. Beweginkjes die er eerst wel waren, waren er niet meer, hij ademde niet meer mee met de beademing. Ook zagen we de bloeddruk weer zakken op de inmiddels voor onze bekende schermen. Dr. Ran, de neonatoloog, wilde middags nog weer een gesprek. Tussen de middag moesten we proberen wat te gaan slapen, het lukte Pascal, maar mij lukte het niet, ik bleef maar huilen. Mijn voorgevoel zei dat het niet goed ging komen en mijn drang om naar hem toe te gaan was groot. Om 13.45 hebben we met z'n tweeën nog heel mooi bij hem gezeten, er kwam een soort rust over ons heen en toen de arts kwam, wisten we zelf al wat ze ging zeggen: zijn strijd was geleden, het kon niet meer...'Loran gaf het zelf aan' De bloeding drukte ook op de rechterkant van zijn hoofd. Het allerergste wat je dan als ouders in moet, staat op je te wachten, je kind komt te overlijden.

Nadat we nog heel veel met hem hebben kunnen knuffelen - eindelijk mochten we hem vasthouden, dat hadden we nog niet gekund -  eindelijk uit de couveuse, ging om 19.15 de beademing eraf. Onze kanjer, onze held heeft het bijna nog een uur volgehouden, volledig tegen de verwachting van iedereen in. Hij wilde zo graag bij ons blijven...