Thuis









Na zijn overlijden hebben we mooie dingen met Loran kunnen doen, in bad gedaan, inktafdrukjes, gipsafdrukjes maken. Veel foto's laten maken en veel elkaar vasthouden, Loran knuffelen.  Na een rusteloze nacht verlangden we ernaar om Loran mee te nemen naar huis. De verpleegkundigen hebben alles al klaar gemaakt en om 9 uur zaten we dan met z'n drietjes in de auto, Loran in zijn mandje, eindelijk naar Ommen toe. Thuis wachtte Hendrie, de uitvaartverzorger, ons op met de koeling en dan komt een van de zwaarste dingen uit je leven: je andere kinderen vertellen dat hun broertje niet meer leeft. Cyrill snapte het niet goed, maar Kyron was zo verdrietig. Dit brak ons hart. 

Wat volgde waren drukke, maar hele mooie dagen met z'n vijven.  We probeerden zoveel mogelijk te genieten van ons mannetje Loran en daarnaast alles zo goed mogelijk te regelen voor de viering van zijn leven en het afscheid van Loran. Hendrie kwam met het idee om het bij Het Laer te houden, een mooi idee omdat we hier ook getrouwd zijn. Een kerk vonden we niet passend, zo groot voor ons kleine mannetje. In de middag hebben we met Bas gesproken over onze ideeen voor een illustratie en hij heeft haarfijn aangevoeld, de kaart is prachtig ( (zie fotogalerij). 

Omdat ik 's ochtends telkens heel vroeg wakker was, zat ik dan achter de computer mooie muziek te zoeken voor het vieren van zijn leven en het afscheid. Pascal zei meteen dat hij 'Heroes' van David Bowie wilde draaien, Loran is onze held! Vanuit het kinderkoor kent Kyron: 'God kent jou vanaf het begin'  Voor Cyrill moest er ook nog een passend liedje komen en dat werd: 'Dood zijn duurt zo lang' gezongen door Tommy van Sesamstraat, naar een gedicht van Willem Wilmink. Heel treffend en emotioneel. (zie fotogalerij voor de muziek)

We hebben veel gehuild, gepraat en toch ook gelachen.  Kyron vierde zijn leven ook door op school te trakteren, 'hij is tenslotte ook geboren' zei ze zelf en daar hoort trakteren bij! De juffen hebben  er een hele mooie ceremonie van gemaakt, met zingen, lezen en praten. Ook hebben alle kindjes een handje op een hart gemaakt. Hartverwarmend. Dinsdag, onze laatste dag met z'n vijfjes, kwam Marcel van Stichting Still nog een keer om foto's te maken met z'n vijfjes. 

Zo vaak als we konden, knuffelden we met ons mooie mannetje, hij zag er nog prachtig uit... Echt ons kind...

Vrienden en familie hebben Loran ook zoveel als kon bewonderd. Maar veel tijd hebben we als gezin besteed aan bij Loran zijn, naar hem kijken, aaien over zijn wangetjes en knuffelen. Het bleef onwerkelijk, elke keer dacht je, hij gaat gewoon weer ademen... Het echte werkelijke verlies was er nog niet, hij was nog bij ons...