2017

Het allermoeilijkste moment,

is wanneer de wereld een jaartje verder gaat.

En jij hier niet meer bent,

maar alleen in herinnering bestaat. 

Op de laatste dag van dit jaar, voor het laatst in 2017, mijn gedachten op papier zetten. Wat een jaar was het. Het jaar waarin ik begon te schrijven om het ergste wat we mee hebben gemaakt, om daar 'iets' mee te kunnen. Niet een plekje geven, niet verwerken, maar iets te doen met mijn lege handen die eigenlijk hadden moeten voeden, zorgen en troosten. Het blijft met ups en downs gaan, soms genieten we ergens weer een beetje van, maar dan is daar ook meteen weer die gedachten, er had er nog een bij moeten zijn. We missen Loran, ons kleine mannetje zo. Hoe was je geweest nu, onze gehandicapte kanjer als je het overleefd had? We kunnen ons er geen beeld bij maken, we weten het niet. In gedachten stel ik me hem voor als blozende baby, nu op de grond spelend, alles in de mond stoppend. Genietend van hapjes eten, de fles. Maar of het er ook zo uit zou hebben gezien, ik denk het niet. Het waren waarschijnlijk 10 maanden ziekenhuis opnames geweest, met heel veel zorgen en verdriet. Maar toch, alles beter dan dit. Alles beter dan het graf dicht moeten graven van je eigen kind. Dat is zo niet hoe het had moeten zijn...

Verdrietig zijn we om de mensen die we gaandeweg deze 'rouwende weg' uit het oog zijn verloren. Die ons niet konden bereikten. Dankbaar zijn we voor familie en goede vrienden, die ons gelukkig wel konden vinden. En voor nieuwe vrienden, die allemaal net als wij, het dierbaarste uit hun leven los moesten laten. Veel steun krijgen we daarvan, 1 woord is al genoeg. Dankbaar ook voor de liefde die we voelen tussen ons samen, de liefde voor Kyron en Cyrill. Ik weet nu hoe belangrijk deze liefde is, het allerbelangrijkste. Ik stel me Loran voor, ergens 'boven' in de hemel, op een wolkje, in een andere dimensie, noem het zoals je het noemen wilt. Een plek vol warmte, liefde en zonder pijn, zonder verdriet. Vanaf die plek strooit hij wolkjes liefde en geluk over ons heen. Hij wil ons graag gelukkig zien, dat geloof ik vast. En zoals Cyrill laatst zei: 'mama, als jij heel oud bent, zie je Loran weer terug'. Ook dat geloof ik, dat we elkaar ergens weer zullen ontmoeten. Noem het wishfull thinking, maar het geeft mij troost en houvast om door te gaan in dit leven, met Pascal, Kyron en Cyrill om ons heen en Loran in ons hart.

Wens ons maar geen gelukkig Nieuw Jaar, want dat wordt het niet. Zeg ook niet dat 2018 een beter jaar wordt, want ondanks het grote verdriet was 2017 ook het jaar van de geboorte van ons derde kind, onze Loran. En alleen daarom was 2017 geen 'slecht' jaar. Wens ons veel liefde, warmte, troost en nabijheid, dat wensen we jullie ook.

Lieve Loran,

De laatste dag van het jaar, jouw jaar, 2017. Het jaar waarin jij kwam en ook weer ging. Mama wil het niet loslaten dit jaar. Niet achter me laten het jaar waarin jij geboren en gestorven bent. Het voelt alsof ik dan nog veel verder van je af kom te staan, als het laatste cijfertje verandert. Het is maar gewoon een gedachtespinsel natuurlijk, wat zegt zo'n jaartal nu, maar toch voelt het anders. Ik mis je. Ik mis ons leven met jou, hoe mooi, maar ook zwaar dat was geweest. Ik wilde dat je bij ons was.... 

Dag lieve Loran... kusje in de lucht...