Drie jaar... en het rouwspook.

19-02-2020

Lieve Loran,

Het is weer de maand februari. Sterker nog, het is de dag voor jouw geboortedag. Drie jaar geleden...  Na jouw grote broer zijn verjaardag op 3 februari begint het. In gedachten noem ik het wel 'het rouwspook'. Zomaar opeens, schijnbaar zonder aanleiding, is er een gedachte, een herinnering aan jou. En hoewel mijn wil heel graag wil denken aan de mooie momenten aan jou, gaat mijn brein zijn eigen gang en zoekt de meest pijnlijke, meest rauwe momenten op om aan te denken. De eerste nacht in Zwolle, de piepjes van jouw bloeddruk, de woorden: 'hij heeft het zelf bepaald, het gaat niet meer', jou in je kistje leggen, het kistje dicht doen, het open graf.... Het is een pijn die niet te beschrijven valt, maar het is echt zielenpijn, pijn die nooit meer weg gaat. Iedereen die zijn of haar kind heeft moeten loslaten aan de dood, kent die pijn.

En waarbij ik een ander spook in de kamer van je grote broer kan weg jagen, lijkt dit spook in mijn brein zich niet te laten weg jagen in deze tijd. Ik doe mijn best ervoor, ik wandel, ik zorg voor afleiding, ik knuffel jouw papa, zussen en broer, maar toch, hij is er nu telkens. En ik weet nu, drie jaar later, dat ik er niet voor weg kan lopen. Dat hoewel ik wil dat hij er niet is, ik hem ook weer toe moet laten. Want als ik dat niet doe, verloochen ik een deel van mezelf. Dat deel van mij wat jouw 34 weken in mijn buik heeft gedragen. Wat zo blij was met die ene blik die jij mij hebt gegeven, daar op de operatie kamer. Dat deel wat ons vijven zo voor me ziet, zingend bij de couveuse: 'k Zag twee beren...'. Dat deel wat in en in verdrietig is en blijft omdat ze haar eigen kind heeft zien doodgaan en heeft moeten begraven. Ik wil dat deel niet verloochenen, ze mag er zijn. Ik hoef haar niet weg te stoppen, ze is deel van je moeder. Net zoals dat jij een deel van mij bent. Een ander deel dan je zussen en je broer, maar net zo groot en net zo aanwezig.

Lieve Loran, denk nu niet dat je moeder alleen maar verdrietig is. Echt niet. Terwijl ik dit schrijf, zit je zusje achter mij 1 van haar grootste hobby's uit te oefenen: overal op tekenen met de stiften van jullie grote zus. De muur, de vloer, haar wangen. Een lach en een traan over mijn gezicht. Dood en springlevend. Het kan samen gaan en het mag samen gaan.

Vandaag weer opnieuw fijn gepraat met een fijne mevrouw, Elayne. Je maakt het goed, zegt ze. Je lacht, je schaterlacht zelfs en je 'groeit'. Je hebt fijne beschermers om je heen. Je vindt onze nieuwe stap, het nieuwe huis mooi. Via Elayne beloof je jouw grote zus dat je ook mee zult gaan naar het nieuwe huis. Dat ook daar jouw plekje weer is. Soms is het lastig om dit te geloven, deze woorden. Maar ze doen mama goed en dat is voor nu het meest belangrijk. Wat de waarheid is, zullen we in dit leven nooit weten....

Morgen maken we er een fijne dag van! Met ballonnen, taart, een dagje uit, lekker eten. Morgen vieren we je jouw leven. Ik denk nog niet teveel aan de dagen na morgen. Het rouwspook zal waarschijnlijk niet weg te jagen zijn. Ik hoop dat het beeld van jou, schaterlachend, het spook een beetje naar de achtergrond zal zetten...