Aardverschuiving

Geen enkele ouder zou ooit zijn kind moeten begraven.

Terwijl vrienden misschien denken dat verdriet eindigt in een bepaalde tijd,

in het echte leven eindigt verdriet nooit.

Het is slechts het begin van een nieuw leven, nooit gedacht en nooit gewild...

Reis je met mj mee?

Rouw, verlies en gemis zorgt niet alleen voor een aardverschuiving bij jezelf, maar ook voor een aardverschuiving in je omgeving. De afgelopen week heb ik veel lieve mensen gesproken en ook fijn gesproken over Loran. Over de dagen met hem in het ziekenhuis, over het tussen angst en een heel klein beetje hoop leven, wat dat met je doet. En hoe we het nu doen, de leegte die we voelen. Het is fijn om er weer met mensen over te praten, want dat is een tijdje een beetje minder geweest... De aandacht werd minder, niet dat mensen ons vergaten, absoluut niet, maar het was minder te merken voor ons. Moeilijk zijn de mensen die geen fijne dingen zeggen: 'Ben je er al weer een beetje overheen?' 'Gaat het weer een beetje' en  'Shit happens (echt waar!)' En als ik dan in een slecht moment ben, op een slechte dag, dan wil ik het liefst uitschreeuwen: mijn kind, mijn liefste Loran, is overleden in mijn armen en heb ik begraven, wat denk je zelf hoe ik me voel? Hoe denk je dat jij je zal voelen als jou dit gebeurt met kind x of kind y? En op een reëel moment denk ik, ze willen iets zeggen, weten niet wat en dan komt er iets vreselijk onhandig uit hun mo

Maar er zijn nog twee andere groepen die ik nog moeilijker vindt: mensen die je negeren, echt een straatje voorbij fietsen of die normaal gesproken een praatje met je hadden gemaakt en het nu alleen bij 'hoi' houden en gauw verder gaan. Alsof je een besmettelijke ziekte hebt. Anderen proberen hier begrijp voor te kweken: mensen vinden het moeilijk, ze weten niet wat te zeggen... Oh ja, en hoelang is het dan moeilijk voor die persoon? Die 5 minuten in dat park, dat we even hadden kunnen praten? Of dat uurtje dat je bij ons op bezoek bent? Dat is vast heel moeilijk en heel erg in jouw leven, die vijf minuten of dat uur, maar voor ons is het 24/7. 24/7 verlies, gemis en verdriet. Loran is altijd in onze gedachten, meer dan Kyron en Cyrill, want zij zijn er gewoon. Soms is hij op de voorgrond en soms wat meer op de achtergrond, maar altijd aanwezig. En juist omdat hij altijd in onze gedachten is, wil ik graag over hem praten, wil ik over hem vertellen hoe lief hij was, hoe mooi en hoe bijzonder... En doet het zo'n pijn als je mij en daarmee Loran negeert....

En als tweede de mensen die je vrienden hebt genoemd en die sinds het overlijden van Loran 2 keer geïnformeerd hebben hoe het met je gaat. En laten we voorop stellen, zelf zijn we geen 'goede' vrienden op het moment. We vergeten veel, er gaat veel langs ons heen... het is hard werken, rouwen om het grote verlies, voor de andere kinderen zorgen, voor elkaar zorgen, werken, überhaupt op de been blijven.... Schrijfster Anna Enquist schreef toepasselijk, na het verlies van haar dochter:

Ik ben wel vrienden verloren in die tijd, de dood van je kind brengt een waterscheiding in vriendschappen teweeg. Mensen die niet of vreemd reageren, daar loopt het dan mee af. Maar er zijn absoluut ook nieuwe mensen bijgekomen.'

Bij lotgenote mama Angela, moeder van George* las ik het volgende:

Het is frustrerend dat je niet kunt 'helpen', dat je alleen maar machteloos kunt toekijken. Er is geen oplossing, niks wat je zegt maakt dat het goed komt. En dat zou je doel ook niet moeten zijn. Luister.

"Maar ik wil je niet verdrietig maken, je had het net zo naar je zin" krijg ik wel eens te horen. Weet 1 ding: je kunt mij nooit verdrietiger maken dan dat ik al ben.

Rake woorden, maar oh zo waar. Ik hoop niet dat je denkt na het lezen van dit blog: 'poeh, wat is ze verbitterd geworden'. Want dat is absoluut niet de insteek van mijn verhaal, ik ben heel blij met de fantastische mensen om ons heen, waar we kunnen uithuilen, kunnen praten, kunnen schreeuwen. Maar ook met de mensen die zomaar opeens aan de deur staan met een bloemetje, nu nog steeds kaartjes sturen of die arm om ons heen. In die aandacht voelen we ons gekoesterd en dat gekoesterd voelen, dat helpt, echt waar, daarmee wordt het iets dragelijker... Willen jullie ons nog een tijdje koesteren?