Andere werkelijkheid

If roses are meant to be red
And violets to be blue
Why isn't my heart meant for you
My hands longing to touch you
But I can barely breathe
Starry eyes that make me melt
Right in front of me
Lost in this world
I even get lost in this song
And when the lights go down
That is where I'll be found  

Lieve Loran,

Soms lijkt het net of mama in een twee werkelijkheden leeft... De ene, die nog steeds niet kan wennen aan het feit dat jij er niet meer bent en dat dit 'wennen' ook nooit gaat gebeuren. Die denkt aan de 34 weken en 2 dagen in mijn buik, de 52 uur levend en de 7 dagen als prachtig stil mannetje dat je bij ons mocht zijn. En ik denk nu vaak: je bent in mijn hart, je bent er altijd bij, maar het is zo anders dan dat het ook echt zo zou zijn. Die ene werkelijkheid, waarop ik opeens een 'moeder van een overleden kind' geworden ben, waarin het leventje wat ik kende, opeens zo anders geworden is. Het leventje wat ook niet weer terug komt. Want er zit een gat in mijn hart, een litteken wat volgens mij nooit meer gaat helen. Een verdrietig gevoel hangt om me heen, al een hele tijd. Soms komt er een stroom van tranen, waar ik dan bijna niet meer mee kan stoppen. Soms komen er geen tranen, maar dan is het verdriet er nog steeds. Ik omschreef het bij de psycholoog als een soort automatische piloot, waarop ik de dingen doe die ik moet doen, zonder er echt van te genieten of er blij mee te zijn. Want als ik dat wel ga doen, blij zijn en genieten, dan ben ik bang voor nog meer verdriet, nog meer pijn. Dus doe ik het nu maar even zo, de automatische piloot, het hoort er kennelijk allemaal bij.

En dan is er die andere werkelijkheid, waarin we weer door gaan. Werk weer opstarten, mama heeft deze week de eerste patiënten weer gezien. Mama was erna helemaal vol in haar hoofd, van alle gesprekken, het opletten, de juiste vragen stellen. Ik wist niet dat werken zo vermoeiend kon zijn. Papa was ook jarig, de eerste verjaardag in ons gezin sinds jij er was en weer bent gegaan. Kyron en Cyrill zongen zo mooi voor hem en ik kon alleen maar denken dat ik jou nu vast had moeten houden, jij had er bij moeten zijn... Was je dat ook?  Mama heeft jouw papa een sleutelhanger gegeven met een puzzelstukje, altijd een ontbrekend stukje in ons leven. Papa was ook verdrietig en moe, die dag. Deze verjaardag kwam niet in de top 3 van leukste verjaardagen, zullen we maar zeggen. 's Avonds kwamen er nog lieve mensen en jouw naam werd nog genoemd, fijn... Mama liet nog wat tranen gaan en dat mocht....

Weet je wat ook zo raar is, lieve Loran? Heel af en toe is mama nu zodanig afgeleid dat ik even denk dat alles 'normaal' is. Normaal als in zeg maar een jaar geleden. We waren een gezin met z'n viertjes, een meisje en een jongen, velen hadden niet verwacht dat er nog een derde kindje zou komen. Wij zelf eigenlijk ook niet, nog maar net hadden we de knoop doorgehakt en 5 weken later was je er al, een klein klompje cellen in mijn buik... En dan, als ik dan weer even in het hier en nu ben, als het weggetje in mijn brein weer richting jou gaat, dan is het een knal voor mijn hoofd. Want het is niet normaal, het wordt ook nooit meer normaal. Hoe ons leven ook verder zal gaan, met nog wel of niet een kindje, jij had er bij moeten zijn en dat ben je niet...

Mama had al die tijd zo'n moeite me kinderwagens en maxi-cosi's. Want zo'n kleintje daarin, dat kan er net zo uit zien als hoe jij er nu ook uit had moeten zien. Vanmiddag heb ik het even gedaan, even een snelle blik op een kinderwagen. Het deed me veel, te veel, ik kon niet verder kijken. Het gaat met kleine stapjes, kleine stapjes wennen in een wereld met zo'n andere werkelijkheid...

Gisteravond had ik het zo moeilijk, samen met papa op de bank. En of het zo moest zijn, kwam daar Anouk bij 'Concert at sea' met het prachtige 'Lost' Een lied geschreven als liefdesliedje voor een partner, maar sommige zinnen ook zo passend voor jou en mij, lieve Loran... 

Dag mannetje, mama mist je zo...