Anderhalf jaar oud...

26-08-2018

27-08-2018

Lieve Loran,

Vorig week was je anders 1,5 jaar oud geweest. 20 augustus 2018, 18 maanden. Door jouw nichtje van 1 maand ouder kan ik elke keer heel goed zien wat je misschien had gekund. Maar waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk was jouw leventje heel anders geweest als van je vlotte nichtje, die al loopt en ook al heel goed praat. Via een andere mama met een downie met ook nog meer beperkingen zie ik af en toe inkijkjes via social media in hun leven. En elke keer weer denk ik dan: wat had ik dit graag met jou ook mee gemaakt... Hoe zou jouw en onze reis er dan uit hebben gezien?

Op de dag dat jouw kleine broertje of zusje net zo lang in mijn buik zat als dat jij er in hebt gezeten, was het even helemaal misse boel met mama. Mama haar middag dutje lukte niet, draaien, woelen. Uiteindelijk maar aan tafel gaan zitten en jouw boek door gebladderd en de tranen bleven maar stromen. Zoveel pijn, zo'n groot gemis.. Ik had hem al een tijdje niet in gekeken en het is bizar om te ervaren wat je dan toch kwijt bent in je herinneringen, terwijl het voor je gevoel op je netvlies gebrand staat allemaal. Je bent soms ook uren uit mijn gedachten. Nog nooit is er een dag voorbij gegaan zonder een gedachten aan jou, maar wel uren. Je broertje of zusje in mijn buik vraagt ook veel aandacht. Letterlijk doordat hij of zij de hele dag druk aanwezig is in mijn buik en figuurlijk doordat ik vaak naar het ziekenhuis moet, mijn energie goed moet verdelen, rust moet pakken. En de spanning over hoe het met hem of haar blijft gaan. Binnen nu en twee weken is hij of zij er, de datum voor de keizersnede staat gepland. In het ziekenhuis denken ze heel goed mee en luisteren ze heel goed naar onze wensen. Want de uren dat ik jou heb moeten missen, doordat het zo druk was op de kinderafdeling, achteraf gezien jouw meest goede uren, die ik boven op de kraamafdeling doorbracht, die uren kan en wil ik pertinent niet missen met jouw broertje of zusje. Veel van de dingen van toen komen terug. Bij het bezig zijn met de adressen van de geboortekaartjes komt opeens de gedachte op: ' oh, als we ze nu maar niet weer hoeven te gebruiken voor rouwkaarten...' En dat zijn gedachten waar je niks aan kunt doen, die er zijn en die er ook mogen zijn. Want we hebben de andere kant mee gemaakt, onze blijdschap is omgeslagen naar heel veel onzekerheid tot uiteindelijk diep verdriet, het grootste loslaten wat een mens moet doorstaan. We weten hoe het ook kan gaan. 

Door al deze aandacht voor de zwangerschap, voor mij als persoon, wordt jouw naam veel minder genoemd. In ons gezin ben je echter nog dagelijks aanwezig en dat is fijn. En als er zomaar iemand opeens iets vraagt over je, dan wordt mama daar erg blij van, want dan kan ik het even weer over je hebben... Net alsof je er dan weer een beetje meer bent... Jouw foto staat inmiddels op de babykamer en de prachtige tekst van Loesje '. Als ik 's avonds naar de sterren kijk, knipoogt er altijd eentje terug', hangt boven het bedje van je baby broertje of zusje. Het leven van ons vierde kindje is onlosmakelijk verbonden met dat van jou. Hij of zij is geen vervanging voor jou, maar wel een teken dat de storm een beetje meer is gaan liggen, er is weer ruimte voor nieuw leven. En oh, wat zien we daar naar uit... Nog eventjes geduld... Kijk je vanaf je wolkje met ons mee?