Bibbers in mijn buik...

Lieve Loran

En dan is het precies  2 maanden geleden dat je bent overleden, 22 februari... Vandaag, op deze dag krijgen mensen de bedankkaart en wordt jouw facebook pagina en website bekend gemaakt aan het grote publiek. Best erg spannend Loran, vindt mama, want nu is het niet meer alleen ons intieme verhaal, maar staat het wereldwijd en kan iedereen het lezen. Kan iedereen jouw mooie snoetje bewonderen en lezen ook hoe het nu met ons gaat. Hier heeft mama toch wel wat bibbers van in de buik. De mensen die al een kijkje hebben kunnen nemen op de website, zijn er in ieder geval erg van onder de indruk. De dokter, die jou op de wereld heeft gezet, stuurde een emailtje met de volgende woorden:  'Deze website voor Loran is prachtig en als gynaecoloog heb ik nimmer zo'n mooi gebaar gezien' Dat deed ons erg goed, bevestiging dat we het mooi hebben gedaan met jou...

Want hoe gaat het? Na het gevoel van leegte, niet te bevatten verdriet en wanhoop lijkt er nu een heel klein beetje een andere fase te komen. Die van jou ontzettend missen, maar ook de fase van: 'de grote buitenwereld wacht weer op me' Papa en de kinderen zitten er al meer in, ik was nog vooral thuis en liet me nog niet op zoveel plekken zien... Te zwaar, te moeilijk, te confronterend. Maar zo langzamerhand heeft mama weer een beetje zin om de deur uit te gaan en met weer andere dingen bezig te zijn... Soms voel ik me daar wel schuldig over, lieverd, alsof ik jou zo zou vergeten. Maar hetgeen jij gebracht hebt, die liefde in die 52 uur, die zullen we nooit vergeten en is nog ieder uur merkbaar in ons huis, in onze familie... Ik hoop dat deze energie nog even zo blijft, maar ik hoor ook om me heen dat het met golven gaat,  zoals onderstaand gedicht mooi omschrijft. 

Dag lieve Loran, de dagelijkse bezigheden roepen...