Dapper

07-06-2017

'Sterk' en 'dapper' noemen mensen mij,

Maar weet je wanneer ik pas echt dapper was?

Toen jij in mijn armen stierf

En ik een deel van mezelf verloor...

Lieve Loran, kusje in de lucht

Lieve Loran

Mama is weer naar een feestje geweest... Ik voelde me zaterdag redelijk goed en het was een feestje bij een van mama's beste vriendinnen, je papa kon mee en als we weer weg wilden, konden we ook zo weer weg. Kortom, dit durfde ik aan, voor het eerst sinds jij er bent geweest en we je weer los hebben moeten laten. Voor het eerst praten met mensen die ik nog niet weer had gezien, over jou en over hoe het nu gaat met ons. Maar ook met mensen die van niks wisten, kon mama een gesprekje voeren. Wel raar, praten met iemand die niks van jou weet en niks weet van het grote verdriet wat er in me zit. Mama kon weer grapjes maken en lachen om grapjes die er gemaakt werden. Maar het blijft zo raar, zo dubbel... Net alsof je een soort gespleten persoonlijkheid bent, althans, misschien kan ik me voorstellen dat dit zo voelt. Aan de ene kant ben je er bij, volg je een gesprek, vraag je de goede dingen en lach je om de grapjes, maar aan de andere kant ben jij, altijd jij, op een plekje in mijn hoofd, in mijn brein, in mijn hart. Het verdriet om jou neem ik altijd onder mijn arm mee.  Al nadenkend en schrijvend hierover, merk ik nu dat het samen kan gaan. ik kan denken aan jou, jou in mij voelen en tegelijkertijd weer een beetje 'door' gaan. Niet dat dit elke dag zo lukt en kan, maar ik ben blij met de momenten dat het wel kan en wel gaat.

Ik las over iemand die ook een zoon verloren heeft en die schreef: 'je leert de dofheid van je bestaan langzamerhand te accepteren'. Ik zou er zelf nog aan toe willen voegen: je 'nieuwe' bestaan. Want het is een nieuw leven, een nieuwe manier van leven. Een manier waarvan ik soms denk dat ik hem nooit, maar dan ook nooit mee had willen maken. Want soms is het echt de hel op aarde. Soms, heel soms, denk ik: hadden we vorig jaar maar niet bedacht dat we nog voor een derde kindje zouden gaan, dan was ons dit verdriet, deze ellende, bespaard gebleven. Deze gedachte komt ook voort uit ontkenning en woede, want ja, soms denk ik nog steeds dat het niet echt is en dat we nog een gezond kindje verwachten.... Woede op ons lot, op 'waarom wij', maar dan tegelijkertijd ook 'waarom wij niet' En als ik dit denk, dan klopt mijn hart meteen een paar slagen sneller! Want als ik niet zwanger was geweest, dan hadden we jou Loran, ons prachtig mooie mannetje, nooit gehad en nooit gekend. En dat is wel duizendmaal erger dan jou nu niet meer bij me te hebben.

Zondag waren we met z'n viertjes nog bij jouw grafje. En ja hoor, daar was die weer, die dagpauwoog vlinder die ik al vaker in het bos bij de oprit richting de begraafplaats heb gezien. Hij bleef nu heel mooi stil zitten, zodat ik er een foto van kon maken. En toen we nog iets dichter bij kwamen, fladderde hij op en vloog er opeens een andere dagpauwoog vlinder naast. Was dat jouw teken aan mij, aan ons, dat je niet alleen bent, iets waar mama altijd zo bang voor is? Dat waar je nu bent, lieve Loran, je niet alleen bent? Ik hoop het zo.... Dag lieverd....