29 maart 2017, de dag waarop je eigenlijk geboren had moeten worden...

Ik zal nooit meer dezelfde zijn die ik was, voordat ik de hartverscheurende taak doorstond om vaarwel te zeggen tegen mijn kind....

Lieve  Loran, 

5 weken geleden, 22 februari 2017 om 20.10 stierf je in onze armen, lieve Loran... De rollercoaster van emoties waar we sindsdien in zitten, is bijna niet te beschrijven. Er gaat geen uur voorbij dat we niet aan je denken. We 'leven' door, het dagelijks ritme, de dagelijkse dingen zijn er gewoon, maar toch is alles anders. Het gaat op de automatische piloot op sommige momenten. En op andere momenten is het verdriet zo groot, dan verdwijn ik bijna in het verdriet en ben ik bang dat dit nooit meer anders gaat worden. 

Iemand zei: 'er wordt geen kind zo gemist, als het kind wat er niet meer is'  En zo is het precies en dit missen is met geen enkel 'ander' missen te vergelijken. Onze toekomst, die met z'n vijfjes, waar we zo op gehoopt hadden, is weg en komt nooit meer terug. Dit weten is zo rauw, dit besef, dit gevoel zo pijnlijk. Het hoort ook niet, je kinderen horen jou als ouders te overleven en niet andersom.  De datum van de keizersnede stond al gepland, 29 maart 2017 had je geboren moeten worden... Een inktzwarte dag, waarin we zoveel verdriet en leegte hebben gevoeld. 

Mama schrijft veel in haar dagboek en bekijkt jouw foto's keer op keer, alsof je zo weer een beetje dichter bij haar bent. Voorheen droomde mama iedere nacht, heel gedetailleerd en nu... nu niks, geen mooie droom over jou, mijn lieve Loran. Cyrill vraagt nog regelmatig: 'heeft mama nog een baby in de buik' en 'waar is Loran nu, ik wil met hem knuffelen'. Het breekt ons hart, ook Kyron en Cyrill hadden hun broertje graag langer bij zich willen houden, hem leren kennen als klein mannetje en zien opgroeien. 

Het dagelijkse leven gaat door, Kyron gaat naar school, Cyrill naar de Kwibus en Pascal werkt al weer een beetje, hij heeft hier veel behoefte aan, beetje regelmaat in het leven. Voor mama staat het nog het meest stil, logisch, ik ben nog aan het herstellen van de keizersnede en ik heb jou 34 weken in mijn buik gedragen. Wandelen doet me goed, over jou praten en schrijven doet me goed (maar is soms ook teveel) en bezig zijn met dingetjes van jou. Gelukkig hebben we veel vrienden en familie die langs komen, bellen en appen. Maar mama is nog het liefst thuis of op de begraafplaats, lang van huis zijn voelt nog niet veilig, voelt nog niet fijn. Veel vragen zijn er nog: waar ben je nu, kun je ons zien, zie je ons verdriet, zie je ons missen? Niemand die hier antwoord op kan geven, tenminste niet een antwoord van 100% zeker weten... Geloven dat er 'iets' is waar jij nu bent en dat je het daar goed hebt, daar hou ik me veel aan vast, lieve Loran. Dominee Han Wilmink stuurde een mooi gedicht, die ik op jouw kaart gemaakt heb. Dag lieve Loran, mama mist je...