Herfst

30-08-2017

29-08-2017

Lieve Loran,

Stap voor stap, voet voor voet wandelt mama dichter naar jou. Naar de begraafplaats, niet dat ik vind dat jij daar bent, maar tijdens het lopen vind ik jou weer, omarm ik mijn verdriet, vind het gemis weer een plek in mijn lijf. De vakantie zit er op, in Italië met z'n vieren, niet z'n vijven, zoals oktober 2017 geboekt... Maar aan de andere kant wel met z'n vijven, want je was nooit ver weg. Op de achtergrond was je altijd aanwezig tijdens die vakantie, als een zuchtje wind. Nu, tijdens mijn wandeling ben je windkracht 8, voelbaar in al mijn poriën van mijn lijf. En dat is niet erg, dat is goed. Want het verdriet kon niet zo goed een plek vinden tijdens de vakantie. Te druk met de kinderen, met zwemmen, met elkaar, het fijne eten, het mooie weer. Niks moest, alles mocht en het was redelijk goed. Niet ontzettend goed, maar redelijk goed. Tijdens onze vakantie was daar dat half jaar... Jij een half jaar geleden geboren en twee dagen later een half jaar geleden overleden. De '20 ste' en '22 ste' zullen volgens mij nooit meer normale data worden voor mij. De 20ste was eigenlijk wel een redelijke dag, een dag met herinneringen die een glimlach om mijn mond toverden. Jij, zo klein, maar toch al een geluidje. Een derde kind, onze tweede zoon, zo gewenst.     

En toen kwam daar 22 augustus... Heel 22 februari ging als een film voorbij. En met name vanaf 15.30, toen de woorden uitgesproken werden door dr. Ran: 'hij heeft het zelf aangegeven, hij kan niet meer.' De laatste uren van het leven van je kind. Het laatste uur, tot 20.10. Ik had geen tijd bij de hand, maar precies op dat moment, om 20.10 uur vroeg ik aan je vader hoe laat het was. Het laatste kleine beetje leven wat we uit je weg zagen glijden in dat laatste uur. We zongen zachtjes voor 'ik ga slapen, ik ben moe'.  We hielden je stevig vast, maar je was zo breekbaar, zo klein. En toen, het moment, je kleur veranderde en daar ging je... Zover mogelijk gingen we met je mee, maar daar moesten we je loslaten, voor altijd... Het staat op mijn netvlies gebrand.....

29 augustus 2017, tijdens mijn wandeling naar jou. Alhoewel het een hele warm dag is, is er al een glimp voelbaar van de herfst. Ik zie eikels op de grond, een enkel bruin blaadje dwarrelt al naar beneden. 's Ochtends is de grond vochtig. Jouw tweede herfst, want jouw eerste was vorig jaar, veilig in mijn buik. We herinneren ons nog de echo van 20 september, alles was goed en mooi en gelukkig waren we. Mede daardoor zal dit een andere herfst worden, een herfst waar ik ook tegen op zie. Ik merk het nu al, de dagen korter, minder licht. Het was alsof de vakantie een soort van scheidslijn was, ik kon me niet goed een beeld vormen van de tijd na de vakantie. Realistisch gezien wist ik dat die tijd er aan zou komen en dat de dagen zich weer op zouden volgen, maar hoe ze er uit zouden zien? Nu weet ik het, nu weet ik dat het verdriet en het gemis geen tijd kent. De zwarte randjes zijn er af, de diepe, diepe wanhoop is verminderd, maar het is er, soms als een zuchtje wind, soms als windkracht 8.

Lieve jongen, help je ons jouw tweede herfst door?