Het leven herpakt zich...

Lieve Loran,

Je kleine zusje is er! Kleine Cathou Lorai is geboren op 5 september om 10.20. De ochtend was ontzettend spannend, ik geloof niet dat ik eerder in mijn leven zo gespannen ben geweest als toen. Vanaf het moment op de voorbereidingskamer en het klaarmaken op de operatie kamer voelde ik je zusje niet meer zo goed. Ik had allemaal toeters en bellen aan mijn handen, kon mijn handen niet goed meer op mijn buik leggen en had natuurlijk een ruggenprik waardoor ik steeds minder voelde. Telkens dacht ik, straks piept ze ons er nog tussenuit in dit laatste half uur.. Maar toen waren ze eindelijk zover, het doek ging omhoog, dr. Wust zei ik zie heel veel haartjes en dr. Jansen zei: het is een meisje! Ik hoorde meteen een flink krijsende baby, als muziek in mijn oren. Ze werd op de crashcar kort nagekeken en toen mocht papa haar aanpakken. Dat moment, dat jouw zusje bij hem in de armen lag, ik brak en hij ook... Samen hebben we dat half uur van het hechten huilend door gebracht. Je zusje lag half op mijn linkerschouder, Pascal hield haar stevig vast. Haar donkerblauwe ogen keken helder de wereld in, ze zat nog onder het huidsmeer. Op de recovery konden we haar goed bekijken, wat was ze mooi, compleet en gezond. Meteen begon ze ook te zoeken naar mijn borst, heel bijzonder. Alles ging zo anders als met jou, lieve Loran. Ik zie mezelf daar nog liggen op de recovery na jouw geboorte, helemaal beduusd dat je er al was en zo gespannen over alles wat er nog ging komen. Alleen, met zoveel verwarring en emoties. En nu, op 5 september was er alleen maar blijdschap. Tranen van blijdschap. Een gevoel van opluchting, alsof ik zweefde. Ondanks alle spanningen, alle zorgen deze zwangerschap was jouw zusje zonder noemenswaardige problemen deze 38.5 week door gekomen. Ze mocht mee naar de kraamafdeling, op mijn arm en al gauw kwamen daar de trotse broer en zus. We hadden ze via de telefoon al gesproken en Kyron was, samen met oma in huilen uitgebarsten toen ze het mooie nieuws hoorden. Cyrill had er bij gestaan, beteuterd kijkend naar de tranen van oma en Kyron. Waarom huilen jullie nu? En: Ik wilde liever een broertje... Al snel kwamen ze deze kant op, samen de beide opa's en oma's. De eerste uren zijn door fotograaf Marcel vast gelegd, zo waardevol om deze keer wel bij elkaar te kunnen zijn, het nieuwe leven te aanschouwen en vast te leggen. Beschuit met roze muisjes, blijdschap, tranen, knuffels, alles kwam tegelijk. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven zo blij ben geweest. Na verlies waardeer je geluk zoveel meer...

Ik denk dat een paar A-4tjes nog niet genoeg zijn om mijn emoties en gedachten van de laatste maand te verwoorden. De maand waarin jouw zusje geboren werd, groter groeide, gezond was en gezond bleef. Waarin ze huilde, dronk, poepte en plaste. Ademde, bewoog. Allemaal dingen die we bij jou niet of nauwelijks hebben gezien of gehoord. Ze lijkt op jou. Jij had typische 'down-ogen' maar ook zij heeft een beetje die vorm van de ogen, vooral als zij ze dicht heeft, lijken ze op die van jou. Ook haar neusje, weer een wipneusje, lijkt op die van jou. In de eerste dagen, als ze lag te slapen, streek ik wel 20 keer per dag over haar wang of over haar armpje om te kijken of ze nog 'leefde'. Ze ademde heel oppervlakkig en dat zien was voor mij niet voldoende, ik moest haar even zien bewegen. Ook voelde ik dan haar warmte. Zo'n groot verschil met jouw kou... De eerste en enige keer dat ik jou in badje deed, na jouw overlijden. De verpleegkundige had het badje gemaakt en met dat ik jou erin liet zakken, schrok ik... wat koud... Ze keek me met een verdrietige blik aan, ze vond het ook zo erg dat ze een koud badje moest maken. Jouw armpjes en beentjes, zo slap als we je oppakten uit je wiegje. Je zusje is natuurlijk ook nog slapjes, maar toch zo anders. Met haar mooie blauwe ogen kijkt ze soms de wereld rond, alsof ze wil zeggen: 'kom maar op met het leven'. Ik kan er geen genoeg van krijgen, van die blik. Dat is echt genieten, echt intens geluk. Op sommige momenten is het alleen anders. De afgelopen maand ben ik naast intens gelukkig, ook intens verdrietig geweest. Verdriet om jou, het enorme gemis, de lege plek, het gat wat er in mijn leven is en ook altijd zal blijven. Je was nu anders ruim 1,5 jaar geweest. Die anderhalf jaar zijn soms zo snel voorbij gegaan, soms in en in langzaam. Maar telkens is het een dagje verder weg bij jou. En nu, met alle zorg die we voor je zusje erbij hebben, zijn mijn gedachten ook minder bij jou. 's Avonds bedenk ik me soms met een schrik, heb ik al wel aan jou gedacht vandaag? En dat maakt me verdrietig, schuldig ook een beetje. Want hoe kan ik mijn eigen kind nu vergeten? En tegelijkertijd weet ik dat het niet vergeten is, maar dat het betekend dat het leven zich herpakt. En dat is goed. Jouw papa moet mij soms er aan herinneren dat jij niet had gewild dat jouw komst alleen maar voor verdriet zou zorgen, als de tranen bij mij maar blijven stromen... Op het geboortekaartje van Cathou staat het volgende gedichtje:

Ga jij maar en blijf

Leef het leven zoals het moet

Als grote broer waak ik over jou en zend je zonnestralen die zeggen: 'ik hou van jou'.

Lieve Loran, blijf jij zonnestralen zenden?