‘In de hemel heb je iedere dag je verjaardag… ‘

Lieve Loran,

We maken ons op voor de maand februari. De maand die voor mij, sinds jouw komst, zo dubbel is. In het begin van februari de verjaardag van je grote broer Cyrill. 5 jaar wordt hij al weer. Vijf jaar geleden werden we voor de tweede keer papa en mama. Na een moeilijke tijd met Kyron haar hartprobleem, drie miskramen, waren we zo ontzettend blij met zijn komst. Nu is hij al bijna vijf, een grote, kleine jongen, die zo lekker kan kletsen en enthousiast is, maar ook zo gevoelig. De woorden boven aan deze blog waren van hem en sprak hij tegen jouw grafsteen, op jouw plekje. Afgelopen zondag waren we er even met z'n tweetjes, onderweg, terwijl we de uitnodigingen voor zijn kinderfeestje aan het rondbrengen waren. Hij mist je zo. Hij wil zo graag weten hoe het met je is, hoe het daar is in de hemel. Zoveel gedachten heeft hij erover en zo spontaan kwam deze zin uit zijn mond. Ondanks dat ik altijd een beetje verdrietig ben als ik op jouw plekje ben, deed deze zin toch een glimlach op mijn mond komen. Na Cyrill zijn verjaardag laat ik mezelf toe bezig te zijn met jouw tweede geboortedag en helaas ook jouw sterfdag. Hoe kunnen blijdschap van de geboorten van onze twee zonen en zulk groot verdriet zo dicht bij elkaar liggen?

Dit is nog maar de eerste echte brief in 2019, maar er waren er al ontelbare in mijn hoofd. Met de vraag hoe het met je gaat, waar je ook bent. De waarom- vraag, waarom mocht je niet langer bij ons blijven? Naarmate het leven zich weer meer herpakt, ik weer drukker ben met ons gezin, de praktijk en ons sociale leven, ben je vaker als een flits in mijn gedachten. Voor mijn ogen zie ik dan jouw lichtblauwe ogen, die ene seconde dat je ze open had. Ik zie jouw gevecht om hier te blijven, met al de slangetjes en dingetjes aan en om je heen. Ik zie je in dat ene uurtje, waarin je warm tegen me aan lag en waarin je jouw laatste adem uitblies. De laatste tijd moet ik weer meer huilen en ben ik weer meer verdrietig. Ik mis je zo... Ik vervloek soms de tijd, die me steeds verder van jou afbrengt en die ervoor zorgt dat de herinneringen minder worden. Die ervoor zorgt dat mensen minder over jou praten. Dat jouw naam niet meer genoemd wordt. De tijd die ervoor zorgt dat ik niet meer zo goed op kan roepen hoe zacht je was. Dat ik jouw ene huiltje niet meer goed in mijn gedachten op kan roepen, iets wat ik eerst zo goed kon.... Waarom was onze tijd samen maar zo kort? Sinds jij er niet meer bent, zijn de winters moeilijker voor me. Het donker, de kou, het weinige licht... Kerst viel tegen, voor mij overheerste verdriet. Ik wilde dat niet, maar het overviel me op Kerstavond, als een zware deken kwam het verdriet en het gemis over me heen en niks of niemand kon me hieruit halen. Op tweede kerstdag moest mama zichzelf streng toe spreken om hier uit te komen, door me voor te houden dat jij dit nooit zo gewild zou hebben... Maar pff, wat was het pittig. En nu nog steeds is het pittiger, zwaarder dan dat het weer geweest is. Ik wil het ook niet, mama wil gewoon weer de vrolijke Jojanneke zijn, die happy is met haar gezin, die klaar staat voor een ander, die geniet van het werk en het samen werken met de collega's. Maar op het moment lukt dat niet altijd en gaat het met ups en downs. En daar baalt mama dan weer van. Terwijl ik weet dat dat niet helpt, dat ik het beter over me heen kan laten komen en het kan accepteren dat het nu zo is zoals het is....

Lieve Loran, help me te accepteren wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien. Dag lieverd, kusje in de lucht...