Je bent pas dood als je vergeten bent...

08-12-2019

'Ik ga slapen, ik ben moe,

Sluit mijn beide oogjes toe.

Here, houdt ook deze nacht,

Over Kyron, Cyrill, Loran en Cathou getrouw de wacht'

Zo wordt zijn naam in ieder geval minimaal 1 keer per dag bij ons thuis uit gesproken, gezongen. Meestal wel vaker. Loran is niet levend aanwezig, maar op de achtergrond is hij er altijd. Bij mooie dingen, bij verdrietige gebeurtenissen. We kunnen zijn naam nooit roepen of hij thuis komt voor het eten, nooit aan hem vragen hoe zijn dag geweest is. Maar we blijven zijn naam noemen, hij is onderdeel van ons gezin. Door anderen wordt zijn naam minder genoemd. Is dat erg? Het is wat het is, zo gaat het leven. Maar daarom ben ik blij dat morgen zijn naam weer genoemd wordt, ook door anderen. De hele dag staat voor ons morgen in teken van hem. Eerst bij de boekpresentatie van Still in your eyes, waar ik in sta, samen met Kyron en mijn moeder. Onze ogen die denken aan het dappere jongetje wat maar zo kort bij ons mocht zijn. Zijn naam die we horen op muziek. Daarna om 19 tot 20 uur, wanneer er kaarsjes voor alle overleden kinderen, jong of oud, aan gestoken worden in een wave of light. Deze wave gaat over de hele wereld, gedurende 24 uur branden er op elk wereld deel, op elk continent, een uur lang kaarsjes voor deze kinderen. Opdat ze niet vergeten worden. Ze zijn pas dood als we ze vergeten zijn... Vandaar dat ik nu ook echt zo graag hem vandaag wil laten zien aan jullie, ons mooie mannetje, onze Loran. Omdat ik zo trots op hem ben. Omdat ik geloof dat hij om ons heen is... en dat hij op ons wacht, waar dat dan ook is...