Je kleine zus wordt 1!

Lieve Loran,

Morgen wordt je kleine zusje Cathou 1. Op dit moment dat ik dit type, ligt ze al ruim 1 uur te slapen. Een unicum, want haar slaapjes overdag zijn meestal niet zo lang. Zoals ze hier wel eens zeggen: 'ze is me er eentje'.... Want dat is ze. Waar jouw grote broer en zus met 1 jaar op hun kont zaten en maar moeilijk in beweging te krijgen waren, beweegt zij de hele dag door. Op het kinderdagverblijf zeggen ze: speelgoed interesseert haar niet zo, de hele dag overal gaan staan, dat is haar favoriete bezigheid. Thuis, in de keuken bij de vaatwasser, aan de stoelen en de tafel, aan het traphekje. Vooral die laatste is erg hard nodig, want gisteren heeft ze al twee trappen op geklauterd, gelukkig met mama er achter aan. Het is een makkie voor haar en de grote grijns op haar gezichtje als ze boven is, is zo mooi om te zien. Net alsof ze wil zeggen: kijk maar, ik kan dit wel hoor papa en mama! Als ze 's ochtends wakker wordt, wil ze maar 1 ding: naar jullie grote broer en zus toe. Ze begroet Kyron en Cyrill iedere ochtend met een grote gil van plezier en meteen moeten er kusjes gegeven worden. Mooiste is nog bij 1 van hen in bed, maar daar is niet iedere ochtend tijd voor. Spelletjes waarbij ze in de lucht wordt gegooid, het kan haar niet wilder en gekker en ze giert het dan uit van plezier. De box, daarvan denkt ze, waar is dat ding goed voor? Standaard krijsen als ze er toch eventjes in moet.... 

Want ook dat kan ze goed, krijsen! De eerste maanden waren niet makkelijk, met veel reflux klachten. De kinderarts zei : kinderen met reflux zijn vaak pittige kinderen. Inmiddels kan ik dat wel beamen. Ze doet haar rode haar eer aan.... Ze weet drommels goed wat ze wil (en vooral ook wat ze niet wil) en dit laat ze ook al duidelijk merken. Ze beweegt, eet, drinkt, speelt, lacht, huilt en bovenal, ze leeft. Ze leeft echt heel intensief en ik zeg: 'Ze leeft haar leven voor 2'. Dat wat jij met jouw handicap en beperkingen nooit zou hebben gekund als je bij ons was gebleven, dat doet zij wel. En hoe, met volle teugen zuigt ze het leven in haar op. 

Langzamerhand begint mama meer vertrouwen te krijgen dat zij, kleine Cathou, wel bij ons mag blijven. Want die angst was zo groot. Eerst was het tijdens de zwangerschap, als ze er maar is, uit mijn buik, veilig bij ons. Toen was het, als ze die eerste twee dagen maar door komt. Ze heeft van alle kinderen de langste tijd bij ons op de kamer geslapen, want ik kon het niet, ik kon haar niet zo ver bij mij vandaan hebben tijdens het slapen. In stapjes ben ik dit gaan doen, eerst maar eens overdag, toen na de avond voeding in haar eigen bedje en na de nachtvoeding wel bij ons. En inmiddels word ik niet meer midden in de nacht verschrikt wakker met de gedachte in mijn hoofd of ze nog wel ademt.... En zo voel ik dat ik de angst haar ook te verliezen, los mag laten. Zij blijft. Zij leeft. Ze ontvangt zonnestralen van jou, haar lieve grote kleine broer.... 

Dag lieve Loran, vier je het feestje morgen met ons mee? Kusje in de lucht