Jij bent er altijd
Jij bent er altijd,
Soms verder weg, soms heel dichtbij.
Jouw liefde draag ik met mee
Ik voel je om me heen, in me, naast me
De lichtheid van jouw zijn
zorgt ervoor dat ik aard...
Dat ik voel wat er toe doet
Lieve Loran,
Vanavond reed ik nog even naar jouw plekje, de bloemetjes water geven. Het is hoog zomer, de thermometer gaf nog 27 graden aan. Het haventje in Ommen ligt vol met plezierboten, op de terrassen was het druk en overal wandelden en fietsten mensen. Het is windstil en de lucht is streeploos blauw. We hebben een warme nacht in het verschiet. Op de begraafplaats aangekomen ruik ik de geur van een warm bos. Ik kan niet goed aan je uitleggen hoe dat ruikt, het is een sterke geur naar aarde, de aarde zindert nog van de hete zon die er de hele dag op heeft gestraald. Langzaam loop ik naar je plekje, onderweg een gieter vullend met water. Gelukkig, de kaars bij jouw plekje brandt nog. Met die warmte lukt dat niet altijd. Ik vind het fijn dat er een lichtje bij je is.
Als ik bij jouw
plekje sta, buitelen de gedachten door mijn hoofd. Vaak zijn het herinneringen
aan de 52 uur die je bij ons was. Maar ook nu dacht ik weer aan de zwangerschap
van jou en aan hoe anders het voor me voelde. En de bevestiging daarvan kreeg
ik van de vrouw die jouw lichtheid ook voelde. Het was volgens haar voor jou een enorme
twijfel geweest, 'blijf ik wel of blijf ik niet', al tijdens de zwangerschap. Een
bevestiging van mijn gevoel, terwijl deze vrouw niks wist van dit gevoel. En
waarom moest het dan de voor ons in elk
geval de verkeerde kant op gaan? Wat was er in die 34 weken zwangerschap en die
52 uur voldoende voor jou, zodat je ons los kon laten? Of laat je ons niet los
en ben je er altijd?
Ik neem altijd op dezelfde manier afscheid bij jouw plekje, ook nu weer. Hoewel de woorden de laatste maanden niet zo goed kwamen, buitelden ze nu door mijn hoofd. Ik voel me ontspannen en op een bijzondere manier even heel dicht bij jou...
Dank je wel lieve Loran, voor deze avond... Kusje in de zomernacht voor jou....