Jouw zesde geboortedag

Lieve Loran,

Morgen, 20 februari,  is het jouw zesde geboortedag... Soms is de rouw en het verdriet zo groot als een kiezel, draag ik het met me mee en is het er, gewoon aanwezig, zoals heel veel andere dingen er ook gewoon zijn. Maar de afgelopen weken is het een mega kei, die ik met me mee draag. De film van jou, van jouw 52 uur bij ons, speelt vaker en vaker door mijn hoofd. En hoe graag ik in het 'nu' wil leven, wil genieten van jouw broer en zusjes, van jouw papa, van alle fijne dingen om mij heen die ook allemaal goed gaan, toch is die kei er weer... En eigenlijk ben ik ook wel trots op mezelf, hoe ik functioneer met die kei die ik mee draag. Ik zorg voor ons gezin, heb contact met vrienden, werk gaat goed (Maar er komt minder uit mijn handen en ik ben niet zo scherp als normaal... ) en ik ben eigenlijk meestal gewoon gelukkig met de mensen om me heen en hoe het leven verloopt. 

Maar dan sta ik bij de koekjes bij de Albert Heijn in Ommen en dan hoor ik Duncan Lawrance zingen: I miss you and your electric light... en dan gaat het mis. Ik moet heel hard en veel slikken om te zorgen dat de tranen niet over mijn wangen lopen. De woorden 'I miss you' doen me op dat moment zoveel, terwijl dit in mijn hoofd eigenlijk helemaal geen 'Loran-liedje' is of zo.  'You left in a second. Yeah, that was te only time the earth stood still'.  Dat klopt, op die woensdagavond 22 februari na 20 uur stond ons leven stil. En niet dat het stil is blijven staan. Als ik nu terug kijk naar de wanhoop, het verdriet in het eerste en tweede jaar, dan staan we er nu weer heel anders bij. Eigenlijk is het normaal gesproken die kiezel, soms iets groter, de tennisbal. Gelukkig maar... Wij schreven dit vanaf het begin, jij Loran zou niet hebben gewild dat verdriet ons leven blijvend en heel groot zou beïnvloeden. Daar voor was jouw liefde te groot.  Maar toch, met deze dagen, lukt het niet anders. Dan zitten de tranen hoog, kan ik net iets minder dingen verdragen en ben ik met mijn hoofd soms heel ver weg. Bij 6 jaar geleden. Bij het enige uurtje dat ik jou in mijn armen heb gehad. En ook dat is goed, ik mag in deze tijd daar verdriet over hebben. Want er is enkel zoveel verdriet als er ook zoveel liefde was...

Dag lieve jongen, vandaag hangen we de slingers en ballonnen op ter ere van jou. Hopelijk gebeurt dat ook voor jou, waar je ook bent. Mama mist je...

20-02-2017 - 20-02-2023