Leeg

28-11-2017

Lieve Loran,

Leeg, zo voelt mama zich. Er is in 2,5 week zoveel gebeurt.... De brussen met verlies dag, voor het eerst de foto's bekijken van het afscheid, jouw fotoboek maken, de plaatsing van het grafmonument, Eeuwigheidszondag waarbij jouw naam genoemd werd in de kerk. Onrust op de praktijk, onrust thuis, onrust in mijn lijf.... Veel, heel veel. Bijna te veel om te behappen. Wat er gebeurt met me als ik zo druk ben? Dan ben ik aan het 'overleven' i.p.v te leven. Dan is er te weinig tijd om stil te staan bij jou, om echt contact te maken met mezelf en met mijn verdriet. In tegenstelling tot eerder kan ik nu wel weer 'door'. Een paar maanden geleden zou ik dan weer een dag in bed door brengen, het dekbed over mijn hoofd en veel aan jou denken, huilen, tranen met tuiten... Nu 'hoeft' dat niet meer, kan ik door, maar voelt het niet lekker. Bouwt de onrust zich meer en meer op. Gelukkig kon ik het vanochtend weer 'weg' wandelen. Er stond een dikke kruis in mijn agenda deze ochtend, de zon scheen, een mooie regenboog verscheen boven de Vecht en ik kon wandelen, wandelen naar jouw plekje, wandelen met jou in mijn hart en in mijn hoofd. En het was een soort van goed. Een gevoel van klein geluk over viel me. 

Onlangs omschreef een lotgenote het als: 'er is weer geluk, maar het is een donkerder geluk'. Als het allemaal zoveel is, snakken we thuis naar normaal, maar wetende dat het 'gewone normaal' niet meer komt, nooit meer. We zijn 'afgebluft door het leven' wat zoveel voor ons in petto had, als gezin met z'n vijfjes, maar wat niet zo mocht zijn. Maar ondanks dit grote 'afgebluft zijn' zien we toch ook weer toekomst. We moeten die zelf maken, de toekomst... En gaandeweg daagt de toekomst jouw moeder ook weer uit: maak de toekomst weer lichter! Of help je hier ook een handje in mee, lieve Loran? Ik hoop het zo... Ik hoop dat je in een andere dimensie bent, niet zichtbaar, hoorbaar of voelbaar voor ons, maar zo aanwezig. We doen in ieder geval ons best om je aanwezig te laten zijn in ons gezin. Gisteren wees ik nog iemand op een foto waar jouw mooie 'frummeloortje' op stond. Zo schattig. En wat lijk je toch op Cyrill, onvoorstelbaar. Maar dan met je neusje, zoals die van mama. Zo mooi, ons derde kind, onze Loran van altijd 2 dagen oud.....