Lente

20-03-2018

Lieve Loran,

De laatste sneeuw van deze winter is vannacht gevallen. Terwijl ik door het bos loop richting jouw grafje, hoor en voel ik om me heen dat de lente op komst is. De vogels zijn duidelijk aanwezig, overal de eerste bloemetje boven de grond en ik ruik die typische lente lucht. Ondanks dat het koud is, zou je nu in de buggy hebben gezeten, stevig ingepakt in de zak en met plezier naar alles om je heen hebben gekeken, tenminste, je grote zus en broer deden dat altijd wel. Ik zou je hebben gewezen op de krokusjes, de fladderende vogeltjes. Misschien zou je al wel wat terug gebrabbeld hebben... Al wandelend fantaseer ik zo over jou, ons derde kind. En ik weet dat het niet zo is, maar soms denk ik nog wakker te kunnen worden uit een hele nare, verdrietige droom. Een droom die nu al 13 maanden duurt, de droom waarin jij er was en er ook niet meer bent. Want hoewel het leven zich meer en meer 'herpakt' en z'n oude ritme weer krijgt, is er tegelijkertijd ook niks meer gewoon. Het is niet gewoon dat we iedere zondag naar de begraafplaats gaan om een kaars aan te steken bij jouw grafje, het is niet normaal dat Cyrill vraagt of andere baby's ook 'overleden' gaan worden. Maar toch is dat ons nieuwe 'gewoon' en 'normaal'. Een leven waarin we erg ons best doen om jou een plek te geven, de plek te geven die jij verdient in ons gezin. Maar hoe doe je dat met zo weinig herinneringen, zo weinig tijd met elkaar? Sowieso is tijd een ander begrip geworden. Je bent al 13 maanden niet meer bij ons en je bent 'nog maar' 13 maanden bij ons. Soms voelt het heel ver weg en soms heel dicht bij. Gelukkig werkt mijn brein zo goed dat ik je nog zo voor mijn netvlies zie, je zachtheid voel... Daar heb ik geen foto voor nodig, dat is op mijn netvlies gebrand.

De maand februari was een moeilijke maand. Vooral de weken in de aanloop van jouw geboortedag en sterfdag waren lastig, de dagen op zich niet zo. We hebben geprobeerd er een mooie week van te maken, waarin we jou herdacht hebben, geglimlacht en een traan gelaten hebben bij de gedachte aan jou. De afsluiting op 22 februari, toen we de lichtballon oplieten op de begraafplaats en er een vallende ster te zien was, was zo bijzonder, zo mooi.... Nooit eerder had ik er een gezien en nu, op dit moment, terwijl het helemaal niet het jaargetijde er voor is. Dat was jouw teken aan ons, jouw boodschap om te zeggen: jullie doen het goed en het gaat goed met mij. Dat heeft mij enorm gesterkt...

Lieve Loran, fijn dat ik me vanochtend, al wandelend, weer zo dicht bij je heb kunnen voelen.... Dag mannetje...