Liefde stopt niet bij de dood...

Lieve Loran..

De eerst stap is gezet, het manuscript van jouw boek is opgestart en er staan al 105 bladzijden beschreven. Ik schrok ervan, zoveel heb ik geschreven sinds jij er niet meer bent.... Niet alles is publiceerbaar, sommige gedachten en gevoelens zijn te intiem, te rauw, te pijnlijk om door andere ogen gelezen te worden. Tenminste, zo voelt het voor mij. En het is goed om er nog eens door heen te lezen. Het geeft me weer een gevoel van dicht bij je te zijn, als ik over je schrijf en over je nadenk. Want ik merk dat er nu soms dagen zijn dat ik om 12 uur denk: sinds vanochtend heb ik niet meer aan je gedacht. Dagen dat ik je foto zie, maar ook niet echt zie. Niet echt, echt. Niet dat het binnen komt, dat het pijn doet.

Ik mis jou bij vlagen zo. Moederdag komt eraan en ik vind er weer niks aan. Waar dat normaal gesproken niet zo'n ding was voor me, is het nu wel zo. Want ik mis er altijd een. Ik mis het jongetje wat je nu zo zijn. Als ik nu kindjes bij hun papa of mama op de arm zie, vraag ik het me altijd af: zijn ze ook ongeveer 14 maanden? En als ik, in de verte een mama zie die ik ken, die echt een kindje heeft welke net zo oud is als dat jij zou zijn geweest, dan duik ik weg... Want dat is nog een stap te ver, een berg te hoog. Als ik het niet zeker weet hoe oud het kindje is, komt het niet zo binnen. Maar weet ik het wel zeker, dan kan ik het nog niet aan. En dan denk ik: wat zou jij nu hebben gedaan, wat had jij gekund? Was het een lijdensweg of was je een vrolijk mannetje geweest, anders dan de meeste kindjes van die leeftijd, meer zorg nodig, maar wel bij ons..was je nog maar bij ons. Was jij er maar echt en niet een sterretje of op een wolkje in de hemel. En weet je dat ik iedere avond voor je bidt? Iedere avond bid ik dat Jezus of God of wie er dan ook maar is, voor je zorgt en bij je is. Want ik kan niet bij je zijn, je moeder, met zo'n groot zorgend hart, ik had met zoveel liefde voor je willen zorgen...

Ik weet nu dat liefde niet op houdt bij de dood. Jij hebt altijd een plekje in mijn hart, dat plekje zal nooit door een van de andere kinderen ingenomen kunnen worden. Het is een plekje vol pijn, maar ook vol liefde. Het kind wat ik 34 weken in mijn buik hebt gehad, wat net als de anderen mijn hart heeft horen kloppen van binnen uit. Ik hoop zo dat het fijn voor je is geweest in mijn buik, dat je mijn liefde hebt gevoeld. Net als de liefde van je papa en je grote broer en zus. Ook in die 52 uur van je leven...

Dag lieve Loran, reis je ook nu weer met ons mee? Kusje in de lucht...