Liefde voor twee

Lieve Loran,

Iets doen met mijn verdriet, het gemis, dat gevoel blijft heel sterk. Want als ik dat doe, ben ik ook met jou bezig, 1 van de vier grootste liefdes uit mijn leven, maar 1 waar ik geen liefde aan kan geven. Al die liefde die jij niet hier op aarde van ons kunt krijgen, krijgt je kleine zusje. Zij krijgt echt liefde voor twee.... Ik weet dat het eigenlijk niet zo werkt, ik hou van al mijn kinderen even veel, maar er is zo'n groot gat in mijn hart met daarin een kind welke er niet is, liefde die ik niet kwijt kan. En dat krijgt zij, kleine Cathou, ons regenboogje. Ze is de laatste tijd zo blij, giebelt, gilt, groeit, ontdekt en pakt alles met haar kleine vlugge handjes. Niks is meer veilig. Als ik haar 's avonds naar bed breng, kijk ik altijd even naar de hemel met haar en zeg tegen haar: 'dag lieve Loran'. Laatst heb ik met haar een tijdje naar jouw foto staan kijken. Zij heeft, net als iedereen in ons gezin, een foto van jou op de slaapkamer. Waar ze anders vaak ongecontroleerd met haar handje alle kanten op zwaait, streek ze nu heel zachtjes met haar vingertje over jouw foto. Heel even was jij heel dicht bij haar, zo bijzonder. Je grote broer is ook veel bezig met de liefde. Hij zegt regelmatig: 'ik hou van papa, van mama, van Kyron en van Cathou. En ik hou ook heel veel van Loran, want dat kan wel he, mama?'. Hij noemt jouw naam vaak en dat doet me goed. 'Noem mijn naam en ik besta'.

En zo kabbelt ons leven verder. Laatst vroeg iemand hoe het ging en ik zei dat het leven weer een beetje 'gewoon' wordt. En met dat ik het zei, corrigeerde ik mezelf en zei 'gewoner'. Want helemaal gewoon wordt het niet meer. Er is een leven voor 22 februari 2017 en een leven na. Wat kan ik soms met een zweem van jaloezie kijken naar het mens wat ik toen was. Blij, vrolijk, gelukkig, buiten wat kleinere dingetjes ging het ons voor de wind. Onbezorgd ook. En nu is er altijd dat gemis, ook al zijn we erg blij en genieten we van ons gezin, van elkaar en van bijvoorbeeld het mooie weer (want genieten,  dat doen we echt!) toch is dan daar dat gemis van jou weer. Soms als een steek, een flits van een herinnering, soms langer en heftiger en met veel meer verdriet. Hoe veel zou ik er wel niet voor over hebben jou nog 1 keer te zien, nog 1 keer vast te houden, in je oor te fluisteren hoeveel ik van je houd....Ik hoop dat er ooit, ergens een moment komt dat deze wens uitkomt. Ik hoop dat dit voor mij nog heel lang duurt en dat het voor jou maar een seconde is. Want was is tijd in de hemel?

Dag lieve Loran, kusje in de lucht voor jou....