Dood en liefde
Het moeilijkste aan dood gaan,
is dat degene die overleden is,
nooit meer jouw liefde kan voelen....
...en ik heb zoveel liefde aan je te geven.
Lieve Loran,
En dan is het weekend al weer voorbij, een weekend uit met papa, Kyron, Cyrill en onze beste vrienden. Een weekend niet in ons veilige huis, dicht bij alle spulletjes van jou, maar in Duitsland, net over de grens. Jouw foto was mee, net als je mutsje en je doekje, wat zo dicht bij je heeft gelegen de dagen van je leven. Mama zag er eerst erg tegenop, maar toen we er waren viel het mee. Vandaag voelt het weer zwaar, ik wil van alles, maar het lukt allemaal niet goed. In het weekend heeft mama veel zwangere buiken gezien en kinderwagens en maxi cosi;s, wat had ik jou daar graag in gezien, lieve schat... Mama keek telkens weg als ik ze zag, ik kon het niet aan ze te zien. Telkens denk ik ook: die baby's kunnen ook zomaar dood gaan... Terwijl de dood eerder iets was van een 'ver van m'n bed show' is het nu dichtbij, het is ons huis in gekomen en het moeilijke, het onmetelijk zware ervan is dat het onomkeerbaar is... Je komt niet meer terug, tenminste niet in het hier en nu en bij vlagen is dat nog niet te bevatten zo zwaar. De herinnering aan jou wordt ook vager, terwijl ik dat niet wil... ik wil in gedachten nog zo op kunnen roepen hoe je voelde en hoe je eruit zag en we hebben alleen de foto's en wat filmpjes... dat is zo anders dan jou voelen, je aaien en voor je zorgen. Ik hoop zo dat er een ooit een moment komt waarop ik je terug ga zien, in welke verschijning ook...
Gisteren zei Marieke, mama's psycholoog, dat ik 'het' 'goed' deed, rouwen.. Ik neem de tijd om te huilen, meestal in mijn werkkamer, zodat Kyron en Cyrill het niet altijd merken. Het verdriet mag er wel zijn voor ze, maar ze hoeven er niet altijd getuige van te zijn... Of al wandelend, op de dinsdag naar jouw grafje toe. Die dinsdag is mijn dag met jou, mijn lieve Loran. Voorlopig pakt niemand die van me af... Vandaag moest ik veel denken aan de uren voor je overlijden. We wisten dat het niet meer kon, je had het zelf aan gegeven, jouw strijd was gestreden. Toen daar eindelijk het moment kwam dat je in onze armen lag, zonder slangetjes en buisjes, zo puur en zo mooi! Zo een kind van ons twee, je leek op Cyrill, net zulke grote handen en voeten! Jouw gezichtje ontspande zich toen je ging, je gevecht was over. Ons gevecht tegen het verdriet en gemis begon en zal ook nooit meer over gaan.
Mama probeert voorzichtig weer een beetje door te gaan met leven, met rustig weer wat werk doen. Maar ik moet het langzaam opbouwen en dat is soms nog wel moeilijk voor me als ik weer in de 'flow' zit. Ook moet ik van Marieke lief zijn voor mezelf, als de moeder die ik voor jou was geweest, moet ik ook moederen over mezelf, mezelf soms beschermen tegen moeilijke situaties. Dit ga ik proberen meer te doen, want wat zeggen mensen soms stomme dingen, Loran en wat wordt je soms gekwetst door mensen. Het is onwetendheid, onhandigheid met de verdrietge situatie, maar toch...
Mama merkt ook dat ze weer wat meer oog heeft voor de problemen van anderen en dat ik die nu soms nog moeilijker vind dan anders. Want wat hebben ruzies, meningsverschillen en gedoe nog te zeggen als je het dierbaarste verloren bent wat er is, je eigen kind, onze zoon? Je hebt me geleerd, in de korte tijd dat je niet meer bij ons bent, dat liefde het enige is wat er toe doet. Mama voelt zoveel liefde voor papa, Kyron en Cyrill. Hopelijk, lieve Loran, heb je dat als prachtige boodschap achter gelaten voor ons?