Nieuwe start

Lieve Loran,

Op de een na laatste dag van het jaar denk ik veel aan jou. Ik denk aan de ontwikkeling die mama heeft door gemaakt het afgelopen jaar. Hoe ik begin 2019 weer aan het werk ging na het zwangerschapsverlof van jouw zusje. Hoe ik echt nog niet veel dingen tegelijk kon overzien... Hoe angstig ik nog was dat er iets met jouw zusje aan de hand zou kunnen zijn... Hoe veel energie dat ook kostte, die angst. Jou te moeten missen en die pijn van dat missen te voelen, iedere dag weer. Mn de eerste 4, 5 maand vond ik zwaar, lieve Loran. Gesprekken met een psycholoog en met vriendinnen hielpen me maar gedeeltelijk. Ik weet nog 1 keer dat ik bij de psycholoog zat, 1 van de laatste keren en gewoon hardop uitsprak dat ik gewoon niet gelukkig was en dat ik me af vroeg of dat ooit weer zou komen, gelukkig worden.... En dat ik moe was daar tegen te vechten, dat ik maar moest accepteren dat ik het NU, op dit moment, gewoon niet was, gelukkig. Ik was er verdrietig om, maar ergens luchtte het me ook op, het te zeggen. Dit is dus wat groot verdriet doet, het zorgt voor een kentering in je leven. Voor een volledig bewust worden van het feit dat het leven niet altijd gelukkig is. Dat er dingen kunnen gebeuren waar je geen vat op hebt, maar die je leven wel kunnen verwoesten. En dan? Hoe ga je dan verder? Ik wist het op dat moment niet. Het enige dat ik wist is dat ik maar gewoon door moest gaan, door gaan met ademhalen, met bewegen, met zorgen voor onze kinderen, werken.... En blijkbaar was dat moment van acceptatie iets wat ik nodig had, achteraf gezien. Vanaf daar ging het makkelijker. Werd ik me bewust dat mijn angsten om Cathou te verliezen niet reëel waren. Dat ik ook dingen zelf in de hand had, dat ik er ook zelf voor kon kiezen een feestje te maken van het leven. En dat deed ik dus ook, mijn 40ste verjaardag heb ik uitbundig gevierd. Op de kaart had ik het volgende gezet:

'Als je wereld geen grond meer heeft, maak je nieuwe grond, nieuwe relaties.

Leer je wat gemis is en liefde voor elkaar.

Het leven wordt het grootste goed...

Dit leven wil ik graag met jullie vieren!'

Het was een prachtige nazomeravond waar we een heerlijke 'serata italiana' gevierd hebben met de mensen die ik lief heb. En met jou in mijn hart... Vanaf dat moment leek het wel alsof het leven weer vleugels kreeg. Een huis wat altijd al op ons wensenlijstje stond, kwam te koop en het werd ons gegund. Ons eigen huis binnen 2 weken verkocht. Plannen maken voor de verbouwing. Ergens is het ook lastig. We verlaten het huis waar jij in mijn buik zat. Waar jij bent geweest... Het enige huis wat jij gezien hebt, zoals jouw grote broer zei. En al die dingen zijn waar, er zijn hier veel herinneringen. Maar die herinneringen zitten in ons, niet in een stel bakstenen. We zijn er klaar voor om met z'n vijven, met jou altijd bij ons, een nieuwe start te gaan maken in 2020. Kom jij ons weer tegemoet, lieve Loran?