Steen

Lieve Loran,

De beste manier om verdriet over een kind te beschrijven, terwijl de jaren voorbij gaan, is dat het vergelijkbaar is met het dragen van een steen in je zak.

Als je wandelt, schuurt de steen tegen je huid. Je voelt het. Je voelt het altijd. Maar afhankelijk van hoe je staat of hoe je lichaam zich beweegt, schuren de gladde hoeken nauwelijks tegen je lichaam.

Soms leun je de verkeerde kant op of je draait te snel en de scherpe hoeken porren je. Je ogen beginnen te tranen en je wrijft over de gewonde plek. Dit wrijven moet je blijven doen, omdat niet iedereen van je steen weet of, als ze het wel weten, ze niet realiseren dat het nog steeds zo'n pijn kan doen.

Er zijn dagen dat je gewoon simpel gelukkig bent nu, glimlachen gaat gemakkelijk en je lacht zonder erbij na te denken. Je beweegt je been tijdens dat lachen en je voelt jouw steen en je weet niet of je nog kunt blijven lachen. De steen doet nog steeds zeer.

Soms kun je je hand niet van de steen afhouden. Je rolt hem tussen je vingers en voelt het in de palm van je hand. Je wordt in beslag genomen door zijn gewicht, je vergeet dingen zoals auto sleutels en je telefoon. Je probeert het los te laten, maar je kunt het gewoon niet. Je wilt je afsluiten van iedereen, maar het is al zo lang geleden dat je jezelf 'verdrietig' noemde, dat je niet zeker weet of mensen het nog begrijpen... of dat ze het ooit hebben begrepen.

Maar de meeste dagen kun je je hand in en uit de zak halen, jouw steen voelen en glimlachen om zijn aanwezigheid, het is er altijd. Je hebt deze steen geaccepteerd als van jezelf, je vouwt je handen erom, het is 'van mij'. 

Je rust meer uit dan je wel eens deed, je hebt geleerd zo goed mogelijk vooruit te bewegen als je kunt. Op sommige dagen wil je de wereld laten zien welke prachtige herinnering je vast houdt. Maar op de meeste dagen draai je het rond je vingers, lacht en kijkt naar de hemel. Je brengt je handen samen en je hoopt... 

Ik hoop dat ik mijn leven leidt zoals jij dat graag zou zien, lieve Loran. Dat je ziet dat ik verder ga, al bijna 4 jaar zonder jou. Ik hoop dat ik met mijn leven jouw korte leven eer. Ik hoop dat ik je ooit weer kan omarmen....

Dag lieve Loran...

Vrij vertaald naar Jessica Watson.