Storm

Want hier komt de storm
Hier komt de bliksem
Splijt de hemel
Breek de maan
Hier komt de storm
Hier komt de bliksem
Sta op het is tijd
Om te gaan 

'Hier komt de storm' Frank Boeijen

05-11-2017

Lieve Loran

Al weer even geleden dat ik je geschreven heb, lieve jongen. Het leven gaat zo hard, zo snel... Harder dan hard door.... Papa en mama waren met z'n tweeën een weekendje weg. Met z'n tweeën naar 'ons' eiland, ons Vlie. Eigenlijk ligt daar jouw begin. Twee jaar geleden, oktober 2015 waren we er ook. En was de rode draad tijdens dat weekend ons gezin en of daar nog een derde kindje zou komen. We hadden er een tijdje voor nodig, wat tijd om aan het idee te wennen, ons gevoel erover duidelijk te krijgen. En toen we duidelijkheid hadden, was je daar heel snel, onverwachts snel.

Op 20 september 2016, mijn 37ste verjaardag, een mooi cadeautje: een prachtige echo. En wat ging het, achteraf gezien, snel, deze zwangerschap. Kwam het omdat ik zo ziek was, kwam het door het drukke leven met je grote broer en zus? Ik weet het niet, maar het was zo februari.  En ik was voor mijn gevoel 'maar zo' 34 weken + 2 dagen zwanger... Die echo, die niet goed was. Het ctg wat ook niet goed was. En toen was het zo snel 15.45, jouw geboortetijd op 20 februari. En toen was het ook weer heel snel 52 uur later, jouw 52 uur. Tot 22 februari 20.10 klopte jouw hartje, haalde je adem. Daarna was het stil, heel stil. 

 En daarna begon bij mama de storm. De storm in mijn lijf, de storm in mijn hoofd. De storm die aan het razen was het verlies van jou, jouw toekomst, onze toekomst, jouw aanwezigheid - maar toch ook weer niet- om daar 'iets' mee te doen. En ik praatte, ik huilde, ik las, ik schreef, ik wandelde, sportte, werkte en ontspande. Allemaal dingen die goed voor je mama zijn, die er voor zorgen dat ik op de been blijf, dat de storm enigszins getemd word. Maar de laatste tijd wordt hij niet getemd, laat hij zich niet temmen... En kom ik er achter dat het een hele eenzame strijd is, een storm die je alleen moet trotseren. En dat is zwaar... Niemand kan jou terug brengen, niemand kan de tijd terug draaien. Niemand kan er voor zorgen dat ik weer een complete moeder ben, dat mijn armen weer gevuld zijn met een mollige baby van 8 maanden.... En zoals de storm in mijn hoofd en lijf, hadden we ook storm op Vlie. Alsof het zo moest zijn, stond het water hoger dan wij ooit mee gemaakt hadden. Blies de wind harder... Op maandagochtend, voor we vertrokken, maakte ik nog een laatste strandwandeling, alleen. Ik keek uit over de inmiddels wat rustiger geworden zee en dacht aan jou. Ik liep het duin op en ik hoorde mijn telefoon. Een appje van een lieve lotgenote. En met dat ik hem lees, krijg ik de onbedwingbare behoefte mij om te draaien naar de zee. En daar is 't ie, een prachtige regenboog, met zelfs nog een kleintje ernaast. Een teken van jou om mij te troosten. 'Ik ben er wel, mama, zie maar....'. Symbool van hoop, in mijn storm. Dank je, lieve jongen....