The forever ache...

Het is moeilijk:

verdrietig en blij zijn...

stilstaan en doorgaan...

dood en nieuw leven...

rouw en geluk...

angst en vertrouwen...

Al deze dingen tegelijk in je lijf, in je hoofd. Het is veel en ingewikkeld... Ik wilde dat het anders was, dat we deze weg niet door hoefden. Dat Loran er gewoon nog was, echt, niet dood, op een wolkje of als een sterretje of noem maar op. Op Still Standing vond ik een engelse tekst die me nu veel deed en ik graag wil delen:

We miss our children and want them to be remembered, honored, and included.
We want to hear, read, photograph, color, spy, write, and say our children's names.
We want to be viewed as parents even when our children can't be seen.
We want to find the beauty in the broken even when it's hard to see through the fog of grief.
We are triggered easily by colors, smells, songs, places, and situations - this can be paralyzing.
We release the anger that builds within and succumb to the pain to overcome the effects of grief.
We want our family and friends to offer love and support rather than advice and clichés.
We are determined to find happiness and search for creative ways to ease the forever ache.

Dag lieve Loran, help je mama een beetje in deze moeilijke tijd? Kusje in de lucht voor jou...