Tijd heelt alle wonden??

10-12-2018

Lieve Loran,

Het was stil vannacht, donker en stil. Ik hoorde zachtjes de wind buiten. Jouw zusje lag lekker warm tegen mij, toen ik haar aan het voedden was. Ik dacht na over het gesprek wat ik met iemand had gisteren. Ze vroeg hoe de december maand nu voor mij voelde. Ik zei dat in al die dagen, Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw het gemis van jou er is. Maar het is wel anders dan vorig jaar. Ik kan wel weer een beetje genieten van de spanning van de kinderen met Sinterklaas, de lichtjes, de vrije dagen, tijd met elkaar... We sloten het gesprek af met 'tijd heel alle wonden'. Ik zei hier ook 'Ja' op. Nu, terwijl je zusje rustig drinkt, denk ik na over deze woorden. Is het ook zo? Voelt dit ook echt zo voor mij? En op dat moment, in die stille nacht, voel ik in mijn hele lijf 'Nee'. Deze wond heelt niet, hij ligt soms open en bloot en doet pijn, soms een beetje geheeld, maar de wond is er altijd... De gedachten aan jouw zware strijd van twee dagen, het definitieve afscheid van jouw lichaampje, onze bijna wekelijkse gang naar de begraafplaats... Deze dingen had ik niet mee willen maken, nooit willen doen en de gedachten hieraan blijven pijn doen. Het gemis van jou, lieve Loran, blijft pijn doen, ook al is het nu al bijna 2 jaar geleden. Deze maand op de 20ste en de 22ste is het 22 maanden geleden. Ik denk nog steeds in maanden, niet in jaren. Elke maand op die twee dagen is het weer anders, heftiger. Er is nog niet een maand voorbij gegaan op die data dat ik niet nog meer aan je denk....

Ik denk na over de 'waarom' vraag. Ik probeer me voor te houden dat in die 34 weken in mijn buik en die 52 uur op deze aarde jij zoveel liefde hebt gevoeld, zoveel warmte van ons gezin. Was dit op de een of andere manier voldoende voor jou? Was dit wat jouw ziel nodig had en dat het daarom maar zo kort was? Ik weet het niet, ik hoop dat er ooit een moment komt waarop ik het wel weet, het moment waarop ik jou weer zie misschien? Gisteren was het Wereldlichtjesdag. Een dag waarop er om 19 uur kaarsjes aan gestoken worden voor alle kinderen die we zo moeten missen. Zoveel mensen die dezelfde pijn voelen. En ergens verzacht dat iets... Dat al die mensen, die het dierbaarste wat ze bezaten, hebben moeten loslaten en er toch nog zijn, leven, lachen, liefhebben en huilen en hopen dat er ooit een weerzien zal zien. Daar haal ik kracht uit. Uit het feit dat jouw naam op deze dagen nog weer genoemd wordt. Dat juist in deze moeilijke decembermaand hier aandacht voor is. Hopelijk sterkt het me om deze Kerst weer een beetje te vieren in plaats van te hopen dat het maar snel voorbij zal zijn, zoals ik terug las in mijn dagboek van december 2017.

Gisteren zong het koor een prachtig lied 'See you again'. Ik hoop zo dat het zo is, dat ik je ooit weer zie... Nu nog niet, maar als het mijn tijd is... En die tijd mag voor mij nog heel lang duren, maar ik hoop dat die voor jou niet lang duurt. Dat je me dan opwacht, ergens. Dat ik dan zeg 'jongen toch, dat duurde lang' en dat jij dan zegt 'Mam, het was voor mij maar even....'

It's been a long day without you, my friend

And I'll tell you all about it when I see you again

Lieve Loran, give me all the strength, to carry on...