Toekomst zonder jou en zonder mezelf?

      Mama, ik ben nog steeds ondersteboven van jou! 

Ik hou van jou tot de regenboog, ook al huil je nog van Loran

xxx Kyron

(Berichtje van Kyron op moederdag)

Lieve Loran,

En dan is het morgen al weer 12 weken geleden dat we je hebben moeten laten gaan. Je was nu anders ongeveer 6 weken oud geweest, lieve Loran. Eerlijk gezegd gaat het de laatste dagen slechter dan in mijn vorige blog... Ik weet niet goed hoe dit komt, misschien omdat de wereld om ons heen nu minder aandacht voor ons heeft? We kunnen wat minder over jou praten, het leven van iedereen gaat door en dat van ons staat nog stil, op 22 februari 20.10 uur. Ook slaapt mama minder goed en als ik dan niet slaap, dan zie ik alles weer voor me, gedurende een lange nacht.  Die dagen in het ziekenhuis, jij thuis bij ons, jouw afscheid. En bij iedere gedachte aan die dagen is er onherroepelijk ook weer pijn, heftige pijn, die met niks te omschrijven is. Een pijn die je, denk ik, alleen maar snapt en kunt voelen als je ook een kind hebt verloren. Want dat zo'n verlies diep zit, daarvan ben ik me nu heel bewust. Ik huil om jouw verleden, jouw 34 weken in mijn buik en jouw korte leventje bij ons, maar ik huil ook om mijn toekomst, zonder jou. En natuurlijk weet ik niet hoe jij zou zijn geworden, hoe zwaar ons leven met je zou zijn geweest met je handicap na je hersenbloeding en je syndroom van Down. Maar wat heb ik er niet voor over om dat te weten, want dan was je nog bij ons... Papa heeft het ook zwaar, bij zijn zondagavond wandeling was hij bij zijn oude speelplek, 'de kikkerpoel' en hij zag zich zo voor hem hoe jij hier zou hebben gespeeld samen met Cyrill, je grote broer. Ook heeft hij het gevoel van oneerlijkheid over zich, waarom worden andere mensen bijna 100 en mocht jij maar 2 dagen bij ons zijn?

Ik voel dat er onbewust weer wat aan me wordt getrokken, feestjes komen eraan, hebben we er zin in? Nee, eigenlijk totaal niet. Hoe moet mama het werk weer op gaan pakken? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kan geven, waar alleen de tijd iets mee kan doen. Ik mag mezelf geen druk op leggen om door te gaan, maar wat zou ik soms graag mezelf weer terug zien, de oude Jojanneke, die enthousiast en blij kon zijn, overal voor gaan. Ik huil ook om deze Jojanneke, want vind ik die ooit nog weer terug? Ik mis haar, maar aan de andere kant wil ik haar ook niet terug vinden, want dat zou betekenen dat jij er nooit zou zijn geweest, lieve kleine vent. En die gedachte, dat gevoel is bijna nog erger dan dat jij er niet meer bent. Want mama had jou ook nooit willen missen, lieve Loran... Jij hebt mij veranderd, soms in minder positieve zin, soms in positieve zin. Want mama is zich veel meer bewust van de wereld om haar heen, van de dingen die er werkelijk toe doen. 

Hemel

Is het hoog de hemel

ben je daaar

ver weg

Kun je mij nog zien?

kun je horen wat ik zeg?

zijn je tranen regendruppels?

schijnt de zon

als je weer lacht?

weet je

 dat ik bij je kom

als je heel lang op me wacht