Verwarrend

Er moet iemand zijn

Van de ene minuut op de andere
ben je er niet meer
weggerukt, weggedragen
nooit meer te roepen
nooit meer te zien.
Van de ene minuut op de andere
bestaan we niet meer
uiteengeslagen
doorgesneden
nooit meer een groeten
nooit meer ons lieven.
Van de ene minuut op de andere
alleen nog herinnering
vervagend
verleden
nooit meer mijn zorgen
niets meer te geven.

Wie zal jou koesteren?
Wie zal jou wiegen,
wie zal jou helen,
jouw toevlucht zijn,
nu ik hier blijf staan
met handen vol pijn?

Er moet Iemand zijn
groter dan ons leven
die mijn handen,
jouw thuis wil zijn.

11-02-2017

Lieve loran,

Poeh, wat is het allemaal verwarrend... Jouw geboortedag komt er aan. Vorig jaar rond deze tijd waren we nog lang niet bezig met bevallen, het zou nog 2 maanden moeten duren. Wat waren we onwetend, hoe hadden we kunnen bevatten dat in deze maand ons leven nooit weer hetzelfde zou worden? Dat we altijd iemand zo dierbaar zouden moeten gaan missen, dat we na deze maand ons altijd af zouden gaan vragen: 'hoe zou je....' En naarmate het jaar dichterbij komt, wordt het verdriet heftiger, de herinneringen en flashbacks weer meer aanwezig en weet ik soms even niet meer hoe verder... 

Het is allemaal even heel erg verwarrend voor me, Cyrill zijn verjaardag, jouw geboortedag, jouw sterfdag, Soms denk ik, was het maar voorbij, was het maar maart, lente, verder naar nieuw leven. Maar gelijk denk ik dan ook weer dat het zo niet mag gaan. Jij, ons derde geborene, verdient deze tijd. Verdient dat ik met weemoed denk aan je trappeltjes in mijn buik. Aan de blijdschap die ik voelde toen je geboren werd en je even je ogen open deed. Het mooiste moment als moeder, voor het eerst de ogen zien van je pasgeborene. Van die momentjes van blijdschap dat we naar de monitor keken en je bloeddruk weer wat steeg. Hoe we samen voor je zongen met z'n viertjes... Maar ook aan die inktzwarte momenten dat we opgehaald werden, tot 3 keer toe moesten we meteen komen... Jouw laatste uur, in onze armen. Hoe zacht je was, hoe we ook toen weer voor je zongen. Zingend zijn we met je mee gegaan tot waar we niet meer konden, waar we je moesten laten gaan. Die grens ben je over gegaan en wij konden niet mee. 

Hoe vaak ik ook wel niet gedacht hebt de eerste maanden dat ik die grens ook wel over wilde. Want wat heeft alles nog voor zin als je je kind begraven hebt, je eigen vlees en bloed? De gedachte dat je ergens bent, alleen, is er iemand die voor je zorgt? Of werkt het heel anders, hoeft er niet voor je gezorgd te worden? Zoveel vragen, geen antwoorden, alleen maar een geloven dat het er goed is, waar je ook bent.. .En dat je op me wacht, hoe lang dat ook duurt... 

Dag lieve Loran, kusje in de lucht...