Verweven

Lieve Loran,

Het is een hele tijd geleden dat ik je geschreven heb. Het is volle maan vannacht. Zonet wandelde ik mijn avond rondje. Dit doe ik om mijn hoofd leeg te maken en tegelijkertijd pak ik nog zo'n 3000 stappen extra mee per dag, altijd fijn..... Het is de een na laatste dag van het jaar, van een heel raar, onwerkelijk en verdrietig jaar. Soms bedenk ik me hoe het geweest zou zijn als jij er nog was geweest tijdens dit jaar. Wat zouden we angstig zijn geweest dat jij corona zou krijgen. Wat zou het pittig zijn geweest, nog pittiger dan het nu al was, thuis onderwijs voor de andere kinderen, waar zou jij zijn geweest, op een medische kinderdagverblijf en had dat nog wel gekund? Mama heeft dit jaar veel mooie stappen gemaakt. Ik heb een langere studie afgerond, geen enkele dag verzuimd hiervan en afgerond met een mooie 8. Mee gedaan met de organisatie van Wereldlichtjes dag. Jou hiermee herinnerd en 'stil' gestaan.

Ook kon ik 'het leven' beter aan dit jaar. Was flexibeler wanneer dingen tegen zaten (en dat waren er nogal eens wat...) en heb beter voor mezelf gezorgd door regelmatig te gaan wandelen. Even mijn hoofd leeg, even gedachten op '0'. Wat is wandelen toch de beste therapie, in ieder geval voor mij. Het was ook voor het eerst dat ik weer zin had in Kerst. Zin in de lichtjes, de kaarsjes, de nabijheid van ons gezin, tradities. Natuurlijk is de lege plek voelbaar. Maar ergens 'ben' je er, voel ik dat in mezelf dat je om me heen bent. Voel je als een soort van verweven in mijn leven. Ik heb ook niet meer zo de behoefte om over je te schrijven, om mijn verdriet te verwoorden. Om je naam te noemen, iets wat eerder uit mijn tenen kwam. Ik weet nu dat je nooit vergeten wordt, zolang wij er zullen zijn. Maar dat er ook een moment komt dat je wel vergeten wordt, omdat dat de levensloop van een mens is. Ooit zijn we allemaal 'maar' een naam op een stamboom overzicht. We zijn hier maar even...

Over een kleine twee maanden is het je geboortedag en je sterfdag. Waar ik anders nu al plannen had gemaakt, is het afwachten wat er tegen die tijd 'mag'. En ook dat is zo als het is, we maken er sowieso dagen van blijdschap en herinnering van. Verdriet mag er ook zijn.

Laatst vroeg ik aan je kleine zusje, toen ik het hek open deed van de begraafplaats: 'Waar gaan we heen Cathou?' 'Naar Oran' zei ze meteen met een glimlach op haar gezicht.... Lieve Loran, je bent verweven...