(Weer) leren fietsen

23-05-2017

Veel mensen vragen ons hoe Kyron en Cyrill ermee omgaan. Ik kan hier niks anders over zeggen dan: voor hen gaat het leven gewoon weer door. Kyron vroeg 2 dagen na het afscheid van Loran waarom we nog thuis waren van het werk? Het was ook wel vreemd: mama leek niet ziek, papa niet ziek, geen vakantie, waarom dan thuis? Besef van tijd is ook voor haar nog moeilijk en dat je rouwt en verdriet hebt om iets wat eigenlijk niet zichtbaar is en wat het dagelijks zichtbare leven ons gezin van vier niet verandert heeft, is ook moeilijk te snappen voor een 7 jarige. Wel tekent en schrijft ze veel over Loran. Ook gaat ze naar Geke, een kindertherapeut, waar ze mooie dingen maakt over Loran, praat en leest over de dood. Hier heeft ze baat bij. Op school gaat het gelukkig heel goed, beter dan verwacht. Op school laat ze eigenlijk meer haar verdriet zien dan thuis. Vermoedelijk omdat ze ons verdriet ziet en ons niet met haar eigen verdriet wil belasten. Wel weet ze heel goed dat ze thuis ook mag huilen en verdrietig mag zijn, maar het komt er vaak niet van. Ook omdat ze een binnenvetter is, die veel in haar eigen gedachten is.

Cyrill daarentegen praat er veel meer over. Vanavond kwam hij nog lekker tegen mij aan liggen, samen kleine rode tractor kijken en uit het niks kwam: jij mist Loran he? Dan zeg ik ja en vraag aan hem: mis jij Loran ook? Soms komt er een bevestigend antwoord, soms ook met grote verbazing over de - in zijn ogen - rare vraag: Nee hoor, mama... Wel weet hij heel goed dat ik het fijn vind dat hij 's avonds, bij de slaapliedjes zingen, Loran's naam ook noemt. Ook als ik vraag waar hij over gaat dromen, hij dan, naast de brandweer, papa, mama, Kyron, opa's en oma's, Leon, Saskia en Jinte, ook Loran's naam noemt. We praten nog dagelijks over Loran, zijn hoekje is nog duidelijk zichtbaar in ons huis en we branden iedere avond een kaarsje (of 2 of 3) Ook heeft Cyrill leren fietsen de laatste weken, meteen zonder zijwieltjes. Mama de fysiotherapeut vond dat hij zo goed balans had op zijn loopfiets, dat hij meteen zonder zijwieltjes moest leren. En gelukkig had ik het goed ingeschat en leerde hij vlot. Ik denk dat hij op een zeer ongebruikelijke plek heeft leren fietsen. Namelijk op de brede paden van begraafplaats Laarmanshoek, zonder auto's en fietsers, kon hij lekker zijn gang gaan. En na een paar weken 'de bult af' van de parkeerplaats, alleen 'help' ik kan nog niet goed remmen...

Toen ik deze blog in mijn hoofd aan het schrijven was, bedacht ik me dat zijn leren fietsen, eigenlijk wel wat overeenkomsten heeft met hoe het nu met mij gaat... Ik weet hoe het moet, fietsen, ik ben het niet verleerd, maar ik moet het opnieuw leren. Ik weet hoe leven moet, maar ik moet het opnieuw leren, opnieuw leren verder te gaan met het grote gemis van onze zoon... En net zoals dat Cyrill een paar keer is gevallen, niet wist hoe hij moest remmen, val ik soms ook en moet ik soms ook op de rem staan. Omdat ik wel door dit verdriet heen moet, ik kan niet niet op de rem gaan staan. Ook al wilde ik soms dat we al een jaar waren, dat de scherpe kantjes eraf zijn, weet ik ook dat dit niet kan en niet mag....

Lieve Loran

Als je mij nu kan horen...

Hoor je dan

dat ik je niet eens vertellen kan

hoeveel ik je hier mis?

Omdat er in mijn hoofd

geen woord te vinden is

die snapt wat ik bedoel,

of lijkt

op wat ik wel en niet voel...

Ik mis je zoveel meer.

1000 kusjes, mama