Wond

Lieve Loran,

Mama is druk met inpakken voor onze vakantie naar Italie. De vakantie waar jij eigenlijk mee naar toe had gemoeten, die we al hadden geboekt toen jij nog veilig in mijn buik zat. Jij zou ongeveer 5 maanden oud zijn en we zouden naar Italie reizen, net als dat we vier jaar geleden hebben gedaan met je broertje Cyrill, toen die 4 maand oud was. Het zou een vakantie zijn met jij al een beetje rechtop zitten, lachjes, brabbelen de eerste hapjes, slapen in de kinderwagen op de veranda van ons huisje op Il Gabbiano... Misschien al even met je voetjes in het water van het zwembad of in het Garda meer. In plaats daarvan gaan we met z'n viertjes, 'normaal' zoals we al enkele jaren doen. Maar niks is meer normaal, sinds jij er niet meer bent. Misschien denken sommige mensen wel: hoe kan je nu iemand missen die zo kort bij je is geweest... Maar dat is het niet, je bent ook maar kort bij ons geweest, maar je bent een deel van ons, even veel van papa als van mij, je mama. En een deel van je zelf moeten missen, dat is een wond, een wond die soms ettert en erg pijn doet en soms, heel soms, 'alleen maar' zeurend op de achtergrond is. Maar altijd voelbaar. En dat gaat, denk ik, ook niet weer over, hoe oud we ook worden. Altijd zal mama een deel van zichzelf moeten missen.                       Nog ziet mama flitsen voor zich, toen je net geboren werd en je ogen heel even open deed, lichtblauwe doordringende ogen keken me aan... En sloten toen weer voorgoed... En op dat moment wisten we het niet, we wisten niet dat we ze nooit meer open zouden zien, we hadden geen idee, wat een onwetendheid... Een echt teken van leven hebben we daarna niet meer van je gehad, lieve jongen. Wel wat beweginkjes en we zagen dat je rustiger werd als we bij je waren, maar niet meer iets groots, geen geluid, geen knijpje van je vingertje, niks... Alleen maar stilte.... Als ik dit nu schrijf, biggelen me de tranen over de wangen, wat een pijn, de wond ettert weer...  Wat heb je toch gevochten en wat was het een oneerlijke strijd, lieve jongen. Je had echt geen kans, de bloeding in je hoofdje was te groot. Soms denkt mama, was je maar gegaan in mijn buik, dan was je op de mooiste plek die er op aarde bestond gegaan... Maar terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me ook dat dit voor jou niet de beste plek was geweest... Je had pijn gehad door de bloeding in je hoofdje. Nu konden de artsen er alles aan doen om te zorgen dat je geen pijn had en... het belangrijkste, nu hebben papa, Kyron en Cyrill je levend mee gemaakt. Ze hebben je zien ademen, ze konden je voelen en aaien. Een schrale troost, het weegt niet op tegen jou een leven lang mee maken, jou te zien opgroeien...

Mama en papa zetten telkens stapjes in een nieuw leven, een leven zonder jou. Samen hebben we een prachtige lantaarn gemaakt voor bij je grafje. Het kostte wat tijd om  hem te zoeken, om te maken en om te verbeteren, maar nu staat er een lantaarn waar we altijd een kaarsje in kunnen branden. Samen het glas fuseren was een mooie activiteit, bezig zijn met onze handen om een zo goed mogelijk stukje glas te maken. Een van de weinige dingen die we nog echt voor je kunnen doen en iets wat goed was voor ons samen. Leren leven met het gemis, 'het een plekje geven' zoals veel mensen zeggen, maar wat nog niet half in de buurt komt bij wat je moet doen als je een deel van jezelf hebt moeten loslaten...

Ciao caro ragazzo, sarei sempre nei nostri cuori (dag lieve jongen, je blijft altijd in ons hart)